Մաքիավելին գրել է՝ դու կարող ես նվաճել մարդկանց, բայց չես կարող նվաճել նրանց հիշողությունը: Ճնշող հիշողությունները, եզրահանգել է նա, կարտահայտվեն, հենց ստանան հնարավորություն: Ասվածի համար դժվար թե գտնվի ավելի լավ ժամանակակից օրինակ, քան հայերի կոտորածն է: Գրում է «Կոպենհագեն պոստ» թերթը:
Չնայած արդեն 90 տարուց ավելի է անցել, ինչ հայերն ապրում էին Օսմանյան կայսրությունում, որտեղից բռնի տեղահանվել են, ու չնայած սկզբում հիշողությունները ճնշող էին, իսկ հետո՝ մոռացված, սակայն վերջին 20 տարիներին աճում է տեղի ունեցածի նկատմամբ միջազգային ուշադրությունը: Գրում է թերթը և հիշեցնում, որ Դանիայի Թագավորական գրադարանը Թուրքիայի դեսպանատան կողմից քննադատության էր արժանացել Հայոց ցեղասպանության մասին ցուցահանդես կազմակերպելու համար, իսկ հետո՝ համաձայնություն տալու համար, որպեսզի Թուրքիան էլ իր պատմության տարբերակը ներկայացնի:
Սակայն ինչպե՞ս կարող է լինել, որ 90 տարի առաջ տեղի ունեցած դեպքերը անջրպետ լինեն երկու երկրների համար, և ինչո՞ւ պետք է Թագավորական գրադարանը ընկնի այդ երկու երկրների հակամարտության արանքը: Հարց է բարձրացնում թերթն ու պատասխանում:
Պատճառն այն է, որ Հայոց ցեղասպանության հարցը դարձել է համաշխարհային մշակույթի և հիշողության մի մասը, որը վերջին 20 տարիների ընթացքում կարևորագույն դեր է ստանձնել միջպետական և ազգային փոքրամասնությունների խմբերի հարաբերություններում: Հարցը ոչ միայն երկրներում ազգային փոքրամասնությունների նկատմամբ վերաբերմունքն է շոշափում, այլև երկրների արտաքին քաղաքականությունն ու անվտանգության հարցը: Պետությունները կարող են լավացնել հարաբերությունները իրենց հարևանների հետ միայն դեպքում, երբ ընդունեն նախկինում իրենց կատարած հանցագործությունները:
Կարդացեք նաև
Թերթը գրում է, որ թույլ տալով թուրքական կողմին ներկայացնել Հայոց ցեղասպանության իրենց տարբերակը՝ չի նպաստի եվրոպական և ամերիկյան պատմաբանների կողմից Հայոց ցեղասպանության այժմյան պատկերը կազմելուն:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
