Շողերն ու Քնարիկը կիսամութ սենյակի մի անկյունում, անկողնուն նստած, լուռ գիրք են կարդում: 19-20 տարեկան Պետրոսյան քույրեըի համար արդեն 9 տարի է` սովորական է դարձել կենցաղային ծայրաստիճան պայմաններում գոյատևելը` առանց գրասեղանի, անկողնում կքանստած գրելը, կարդալն ու քննություններին պատրաստվելն ու առհասարակ ապրելը: Աղջիկները սովորում են Եվրոպական ակադեմիայում. Շողերը պատրաստվում է դիվանագետ դառնալու, իսկ Քնարիկը` ծրագրավորող:
Թբիլիսյան խճուղու լամպերի գործարանի հարևանությամբ գտնվող նախկին թիվ 9 արհեստագործական ուսումնարանի հանրակացարանի փոքրիկ մի սենյակում նրանք ապրում են իրենց մոր և միակ խնամակալի` 43-ամյա Նաիրա Պետրոսյանի հետ:
Մի քանի ոտնաչափ սենյակում դրված մահճակալները, հին սառնարանը, պատին ամրացված զգեստապահարանները, դռան հետևում մեխերից կախված վերարկուները, գետնին և պահարանների գլխին շարված խոհանոցային պարագաները այնքան խիտ են կողք կողքի դարսված, որ շարժվելու համար սենյակում հազիվ կես մետր տարածք է մնացել:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
