«Ճիշտն ասած՝ համարում եմ, որ քաղաքական դաշտն ինձ արժանի չէ», հայտարարել է Տիգրան Կարապետյանը՝ պարզաբանելով նախագահական ընտրություններին չմասնակցելու իր որոշումը։
«ՉԻ» – Տիգրան Կարապետիչն, իհարկե, իրավացի է. ոչ քաղաքական դաշտն է արժանի նրա նման գործչին, ոչ էլ, առավել եւս, հասարակությունը։ Աստվածաշնչում էլ է ասված՝ մարգարիտները խոզերի առաջ շաղ մի տուր, մինչդեռ Տիգրան Կարապետիչը տարիներ շարունակ երախտամոռ ժողովրդի առաջ շաղ էր տալիս ոչ միայն իր խոսքի մարգարիտները, այլեւ զանազան կենցաղային առարկաներ՝ ֆեներ, հեռուստացույցներ, էպիլյատորներ… Եվ ի՞նչ։ Ունայնություն ունայնությանց։
Եվ այնուամենայնիվ՝ Տիգրան Կարապետիչը շա՛տ դաժանաբար է պատժում հայ ժողովրդին։ Այդպես չի կարելի։ Հայ ժողովուրդն այնուամենայնիվ հինգհազարամյա փորձությունների միջով է անցել եւ արժանի է նրա պես թեկնածուի։ Գուցե արժե ե՞ւս մեկ անգամ մեծահոգություն ցուցաբերել մեր տարաբախտ ազգի նկատմամբ եւ մնալ քաղաքական դաշտում։ Հակառակ դեպքում ժողովուրդը կարող է եւ չդիմանալ այդ հարվածին ու վերջնականապես ջնջվել պատմության թատերաբեմից։
«Չորրորդ ինքնիշխանություն»
