Կիրակի թիվ 1 և թիվ 35 ընտրատարածքներում մեծամասնական մանդատների համար ԱԺ լրացուցիչ ընտրություններին մասնակցության ցածր ցուցանիշը (համապատասխանաբար՝ մոտ 31% և 37%) վկայում է, որ հասարակությունում ապատիկ տրամադրությունները խորանում են: Մարդիկ պարզապես դադարել են հավատալ, որ ընտրական գործընթացների միջոցով կարելի է ինչ-որ էական փոփոխության հասնել: Իշխանությունը ստեղծել է այնպիսի իրավիճակ, երբ ընտրությունները ձևական միջոցառում են:
Եթե թիվ 35 ընտրատարածքում հաղթած Արման Սահակյանի անունը հայտնի է Գյումրիին մայիսի 6-ի ընտրություններից և նրա ֆուտբոլային «Շիրակ» թիմից, ապա թիվ 1 ընտրատարածքում հանրապետական թեկնածուի հաղթանակը իսկական ապտակ է հասարակությանը, երբ պատգամավոր կարող է դառնալ մարդ, որի անունը որևէ ձևով մինչև այս ընտրությունները հայտնի չի եղել նրան ընտրողներին, և որի միակ «առավելությունը» Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի աներորդի ու հանրապետական լինելն է:
Նման «լուծումներով» իշխանությունն ըստ էության հասարակության մեջ խորացնում է ապատիկ և դեպրեսիվ տրամադրությունները:
Նախագահական առաջիկա ընտրություններում իշխանության վերարտադրության միջոցառումը կազմակերպելու համար հենց այդպիսի տրամադրություններով հասարակություն է անհրաժեշտ: Հիասթափված հասարակությունը լավագույն տարբերակն է ընտրակեղծիքների մեքենան աշխատեցնելու համար:
Քաղաքական կամք ունեցող և ակտիվ հասարակության պարագայում հազիվ թե հանդուրժվի ընտրակաշառքը, կրկնակի քվեարկությունը և քվեների կամայական հաշվարկը: Սակայն մյուս կողմից էլ՝ նախագահական ընտրություններից առաջ վճռական տրամադրված հասարակություն ունենալուն մեծապես պետք է նպաստեն իշխանության հետ մրցակցող և նրան ընդդիմացող քաղաքական ուժերը:
Պարադոքսալ իրավիճակ է, երբ հանրության գերակշիռ մեծամասնությունը դժգոհ է գործող իշխանություններից և ընդդիմադիր տրամադրություններ ունի, սակայն քաղաքական հարթակում այդ պոտենցիալն ուղղորդող վճռական քաղաքական ուժ չկա:
Կարդացեք նաև
Իշխանությունների քաղաքականությունը չընդունող ուժերի հիմնական նպատակը պետք է լինի հասարակական լայն համախմբումը, ինչը իրական փոփոխությունների հույս կարող է ներշնչել լայն զանգվածների մեջ: Այդպիսի համախմբման ուրվականը չի երևում:
«Օրակարգ»
