Օրերս գնացել էի Գոռ Կիրակոսյանի «Կորած-մոլորվածը Հայաստանում» հայ-ամերիկյան ֆիլմը դիտելու: Առաջին անգամ տոմս չունեի, չնայած տոմսի խնդիր երբեւէ չեմ ունենում: Այս անգամ ինձ «ապաստան» տվեց ռեժիսոր Արա Երնջակյանը, այլապես չէի պրծնի դերասանուհի Գոհար Իգիթյանի «ձեռքից»` պարզվեց նրա «օրինական» տեղն եմ զբաղեցրել, ինչի առիթով տիկինը իրավացիորեն սրտնեղեց:
Ի դեպ, ֆիլմին նախորդած նախորդած ասուլիսին կազմակերպիչները կոլեգաներիս ձեւական տոմսերով էին «պատվել»` զրո կարգում. դրանք ուղղակի ավելորդ աթոռներ էին եզրին դրված, ու ֆիլմի պատասխանատուները, հավանաբար մտածել էին, թե լրագրողները այլ «սորտի» հանդիսատես են եւ նրանց դա էլ է շատ: Դրա փոխարեն, լավագույն տեղերի համար հրավիրատոմսեր ունեին ֆիլմից ու մշակույթից անտեղյակ լիքը «գլամուր»դեմքեր` շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչներ, սերիալային «աստղեր»եւ այլն: Ու այնպես չէր, որ դահլիճում ասեղ գցելու տեղ չկար, եւ լրագրողներին շնորհ էին արել` զրո կարգի տեղեր տրամադրելով:
Ընդնարապես Հայաստանում լուրջ մակարդակով կազմակերպված միջոցառումների ժամանակ լրագրողները միշտ ապահովված են լինում հրավիրատոմսերով ու նստում են լավագույն տեղերում, որովհետեւ կազմակերպիչները գիտակցում են, որ իրենց միջոցառման հաջողությունյան մեջ բաժին ունեն ԶԼՄ-ները: Լրագրողների հետ գրագետ են աշխատում, օրինակ, Ազգային օպերային թատրոնը, Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախումը, դասական երաժշտության «Վերադարձի» փառատոնը, Հայաստանի պետական կամերային նվագախումբը` դիրիժոր Ղարաբեկյանի օրոք եւ այլն: Ցանկը կարելի է շարունակել…
Հիմա` մեր մշակութային դեմքերի մասին. որպես կանոն նրանց տաղանդավոր ու վաստակաշատ լինելը ուղիղ համեմատական է համեստությանը: Իսկ, օրինակ, կիսատ-պռատ դափնիներով մարդիկ հրապարակային վայրերում քայլում են աստղի նման, ասես աշխարհն իրենցն է: Ծիծաղելին այն է, որ շատերի պարագայում, այդ աշխարհը փոքր է` Երեւանից դուրս նրանց չեն էլ ճանաչում, իսկ դեմքները լավագույն դեպքում կարող են հիշել, ասենք անորակ սերիալից: Սերիալ նայողներն էլ գիտենք հիմնականում ովքեր են….
