Ընդդիմադիր երիտասարդներից մեկը երեկ մեր թղթակցին հայտնել է, թե հրաժարվում է հարցազրույց տալ մեզ՝ պատճառաբանելով, թե այդ ինչ վերնագրեր եք դնում…
Առաջին արձագանքը բավական կոշտ էր՝ ասել, թե մնում էր՝ մեզ թելադրեիք, թե ինչ վերնագրեր դնենք:
Բայց հետո հաղթեց հույսը, թե երիտասարդներն, այնուամենայնիվ, հնարավոր է, որ փոխվեն, ուստի հարկ է իրենց ավելի ընկերական խորհուրդ տալ:
Ուրեմն՝ այսպես. երբ հին լրագրողներն են հաշվետվության ոճով երկար-բարակ նյութեր տրամադրում մեզ՝ մոտավորապես այս ոգով, թե երեկ գումարվեց խորհրդակցություն… որին ներկա էին… քննարկվեցին հետաքրքրություն ներկայացնող հարցեր՝ վերաբերմունքն ավելի ներողամիտ է լինում: Մարդիկ այդպես են լրագրություն սովորել՝ ինչ ասես:
Բայց լիովին անհանդուրժելի է, երբ նոր սերնդի լրագրողն է նման նյութ ներկայացնում՝ անտեսելով «լիդ» գրելու կանոնները, չուղեկցելով այն տեսաշարով կամ ձայնագրությամբ, եւ մոռանալով, որ ժամանակակից մարդիկ սիրում են համառոտություն:
Երբ հին սերնդի գործիչներն են մամուլի հետ իրենց շփումները պայմանավորում այն գործոնով, թե որքանով է տվյալ լրատվամիջոցն իրենց քիմքին հարմար նյութեր մատուցում՝ էլի ըմբռնելի է: Նրանք սովոր են, որ ԶԼՄ-ն ծափահարի իրենց, դառնա իրենց ագիտատորն ու պրոպագանդիստը, այլապես դրանք թշնամի՝ հակառակորդ լրատվամիջոց են:
Բայց այ երբ նոր սերնդի գործիչն է ի ցույց դնում, որ պատրաստ չէ կամ ունակ չէ աշխատել անգամ քննադատող լրատվամիջոցի հետ՝ սա լուրջ մտահոգության առարկա է: Ի վերջո, առանձնակի հունար պետք չէ շփվելու լրագրողների հետ, որոնք տալիս են ոչ սուր ու ոչ տհաճ հարցեր ու քո բոլոր նկատառումներին ի պատասխան՝ գլխով են անում: Սակայն ժամանակակից գործիչը պետք է կարողանա աշխատել հենց քննադատող լրատվամիջոցների հետ ու փորձի դարձնել դրանք եւս մի հարթակ՝ իր տեսակետները ու գաղափարները տարածելու համար:
Կկարողանա՞ն այս փորձությունը հաղթահարել մեր երիտասարդ գործիչները, թե՞ նոր-նոր ոտք դրած քաղաքական դաշտ՝ կգործեն այնպես, ինչպես եւ գործում են իրենց ավագ սերնդի ներկայացուցիչները, որոնցից ոմանցի գործելակերպի հետեւանքով օրավուր նվազում են իրենց քարոզչական համախոհների շարքերը:
