Հատված «Նոր ժամանակներ» կուսակցության նախագահ Արամ Կարապետյանի հարցազրույցից:
– Ըստ Ձեզ, Սերժ Սարգսյանը կլինի նախագահի միա՞կ թեկնածուն, թե էլի մարդիկ կառաջադրվեն: Խոսքս իրական և ոչ թե սարքովի թեկնածուների մասին է:
– Իմ տպավորութամբ շատ բան պարզ կդառնա դեկտեմբերին: Որովհետև թե՛ ներսում, թե՛ դրսում ամեն ինչ այնքան է խճճված, որ առայժմ բարդ է այդ մասին խոսելը: Քանզի, եթե մարդիկ գիտեն, որ ընտրության միջոցով որևէ բան փոխել հնարավոր չէ, ապա անհասկանալի պետք է լինի նրանց առաջադրվելը: Իսկ եթե երկրում ստեղծվի այնպիսի իրավիճակ, երբ կհամոզվեն, որ ընտրություններն իրական են, և երկրում ինչ-որ բան հնարավոր է փոխել, այդ դեպքում կընթանա լուրջ պայքար:
Կարդացեք նաև
– Եվ ընդդիմության պասիվությունն էլ գալիս է հենց այդ հուսահատությունի՞ց, որ որևէ բան այս երկրում հնարավոր չէ փոխել ընտրությունների միջոցով:
– Նայած` ընդդիմություն ասելով ինչ նկատի ունենք. կա ընդդիմություն, որ արդեն ընդդիմություն չէ: Կա ընդդիմություն, որ ֆինանսական խնդիրներ ունի: Կա ընդդիմություն, որ հուսահատված է, քանզի հուսահատված է հասարակությունը: Կա ընդդիմություն, որը հստակորեն սպասում է իր ժամին:
– Ընտրակեղծարարության նոր տեխնոլոգիաներ կմշակվեն–կօգտագործվե՞ն, թե հները բավական են:
– Միանշանակ կարող եմ ասել, որ կբավարարվեն հներով. դա քիչ ծախսատար է: Բայց ես ձեր ուշադրությունը կբևեռեի ոչ թե ընտրություննների, այլ իրավիճակի վրա: Որովհետև, եթե իշխանությունը չպարտվի, ընտրությունները Հայաստանի կյանքում որևէ բան չեն փոխի: Ավելին` կդառնան մեխանիզմ, կլինեն մի նոր խթան, որպեսզի երկրի վիճակը վատթարանա:
– Գուցե եղածը համարել իշխանության ու ժողովրդի՞ պայքար: Առավել իրականը սա՞ է:
– Ոչ: Հասարակությունը հիմա որևէ պայքար չի մղում: Հասարակության ճնշո՛ղ մեծամասնությունը: Պարզապես այդ պայքարը կարող է մեկեն բռնկվել: Բայց դա կլինի ոչ այնքան գաղափարական պայքար, այլ` բունտ: Ի դեպ, Ռուսաստանի իմ գործընկերները` ռազմավարական կենտրոնի քաղաքական վերլուծաբանները, օրերս ավարտել են իրենց ուսումնասիրությունը: Եկել են իմ ասած նույն եզրակացությանը, որ կամ դեգրադացիան կընթանա մինչև վերջ (իրենք օգտագործել են «ազգային կործանում» խոսքը), կամ տեղի կունենա ժողովրդական բունտ: Ինչ-որ չափով նույնիսկ` զինված բունտ:
– Դա` Ռուսաստանի համար: Բայց ասում են, որ մեր ազգը սոցիալական բունտ անող ազգ չէ: Սոցիալական ընդվզումը մեզ բնորոշ չէ:
– Ես խոսեմ որպես մասնագետ, մարդ, ով դոկտորական թեզ է պաշտպանել սոցիոլոգիայի գծով: Նախ, մեր պատմության ընթացքում մենք երբևէ չենք ունեցել հաշվետվություններ և ուսումնասիրություններ այդ առթիվ: Որովհետև պետականություն էլ չենք ունեցել: Օրինակ, ես մի քիչ դժվարությամբ եմ պատկերացնում, որ թոնդրակյանների և պավլիկյանների շարժումները եղել են միայն կրոնական և գաղափարական հիմքի վրա: Դրանք անպայման իրենց մեջ նաև սոցիալական խնդիրներ են ներառել: Նույնն էլ` ազգային ազատագրական շարժումները: Ընդհանրապես, երբ մարդիկ անհույս են, ամենուր էլ կարող են ընդվզուներ ծագել: Նման բան եղավ Ֆրանսիայում, եղավ Միացյալ Նահանգներում: Ընդվզումները մարդկանց անհուսության արտահայտություններ են. ինչ բնույթի էլ լինեն` գաղափարական, սոցիալական կամ կապված այլ խնդիրների հետ: Վերջերս նույնը եղավ նաև մեզ մոտ` Վահե Ավետյանի սպանության հետ կապված: Մարդկային որոշ խմբեր դուրս եկան փողոց: Ճիշտ է, առավել մեծ զանգվածներ չընդգրկվեցին նրանում, բայց մի օր կարող է դա էլ տեղի ունենալ:
Գոհար ՍԱՐԴԱՐՅԱՆ
«Հայացք» օրաթերթ
