Հատված ՀՀԿ փոխնախագահ, ՀՀ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանի հետ հարցազրույցից:
– ԱԺ–ում ԲՀԿ–ական պատգամավոր Վարդան Օսկանյանին անձեռնմխելիությունից զրկելու մասին ՀՀ գլխավոր դատախազի ներկայացրած միջնորդագրի քննարկումների վերաբերյալ ասել էիք, թե ՀՀ գլխավոր դատախազը խոսում էր իրավական լեզվով, իսկ ընդդիմախոսները՝ քաղաքական, ուստի պատահական չէ եւ ոչ էլ զարմանալի, որ նրանք իրար չէին հասկանում։ Շարունակո՞ւմ եք պնդել, թե Վ. Օսկանյանի դեմ հարուցված քրեական գործը քաղաքական հետապնդում չէ, և արդյոք այս ընթացքում չե՞ն փոխվել Ձեր գնահատականները։
– Եթե փորձում ենք հարցը տեղափոխել քաղաքական դաշտ, ակնհայտ է, որ Վարդան Օսկանյանի պաշտպանները հասկանում են, որ իրավական
դաշտում տանուլ են տալիս։ Այսինքն՝ հարցի միտումնավոր տեղափոխումը քաղաքական դաշտ նշանակում է, որ ի սկզբանե պարտված են համարում իրավական դաշտը։ Եվ այն բացատրությունները, թե իբրև, դատարանն անկախ չէ, ու այդ գործը քաղաքական է, ընդամենը ժպիտ են առաջացնում, որովհետև բոլոր դեպքերում, անգամ, եթե պարոն Օսկանյանի տվյալ տեսակետն իրականությանը համապատասխաներ, իրավական դաշտում իրեն առաջադրված մեղադրանքների «ջախջախումը» կընդգծեր գործի քաղաքական բնույթը։ Իրականում Վ. Օսկանյանի թիմակիցներն ու ինքն անձամբ կռիվ չունեն քաղաքական իշխանությունների հետ։ Նրանց միակ կռիվը պետք է լինի բացառապես դատական իշխանությունների հետ։ Պատահական չէ, որ միջազգային հայտնի հայտարարություններում այս դեպքի մասին խոսելիս կիրառում են «ընտրովի արդարադատություն», «օրենքի ընտրովի կիրառում» արտահայտությունները։
Կարդացեք նաև
Այսինքն, փաստացի գտնում են, որ օրենքը ճիշտ է կիրառվում, ուղղակի համարում են այն ընտրովի։ Վատ է, երբ մարդիկ փորձում են քաղաքական
գործչի կարգավիճակը դիտարկել՝ որպես սեփական երկրի Սահմանադրությունից և օրենքներից պաշտպանվելու վահան, իսկ ժողովրդավարությունը փորձում են դիտարկել պոտենցիալ օրինախախտների հանգրվան։ Այս հարցն ուղղել եմ Վ. Օսկանյանին՝ այսքանից հետո ո՞ւմ վերջին հանգրվանն է ժողովրդավարությունը։ Իսկ ինչ վերաբերում է «քաղաքական հետապնդմանը», ապա քաղաքական հետապնդման օրինա՞կ եք ուզում Հայաստանում, ես Ձեզ կբերեմ նման դեպք. Ռուբեն Հայրապետյանի դեպքը հենց քաղաքական հետապնդման վառ օրինակ է, երբ պատգամավորին քաղաքական հետապնդման ենթարկեցին, երբ դե յուրե նա ոչ մի կապ չուներ «Հարսնաքարի գործի» հետ։ Ռ.Հայրապետյանը քաղաքական հետապնդման ենթարկվեց այն դեպքում, երբ բացարձակ իրավական ոչ մի պատասխանատվություն տվյալ ողբերգության հետ չուներ։ Այո, բարոյական ծանրությունը բեռ է, ու մենք տեսանք, որ այդ բեռի տակ Ռուբեն Հայրապետյանը կամովին հրաժարվեց մանդատից։ Բարոյական բեռին, սակայն, գումարվեց քաղաքական տիպիկ հետապնդում՝ մամուլով, այսպես կոչված՝ քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտներով։ Ինչո՞ւ եմ ասում՝ «այսպես կոչված», քանի որ վստահաբար մեր քաղաքացիական հասարակությունը բաղկացած է տասնյակ, հարյուր-հազարավոր մարդկանցից, ոչ թե քաղաքացիական հասարակություն բրենդը մոնոպոլիզացնող մի խմբի հետ, որոնք իբրև պայքարում են մենաշնորհների դեմ, սակայն իրենք են փորձում քաղաքացիական դաշտում ստեղծել մենաշնորհային կարգավիճակներ։ Ռուբեն Հւսյրապետյանի գործը տիպիկ քաղաքական հետապնդում էր ՀՀԿ-ի ու Ռուբեն Հայրապետյանի քաղաքական հակառակորդների կողմից։
– Այդ դեպքում ինչո՞ւ ՀՀԿ–ն թույլ տվեց դա։
– Ռ. Հայրապետյանն այդպես ցանկացավ։ Կարող ենք արձանագրել, որ Ռ. Հայրապետյանի բարոյականությունը հաղթեց, հաղթեց բոլորին։ Նա ապացուցեց, որ իր կյանքի նպատակը մանդատը չէ, և, որ դրանով չի որոշվում ամեն ինչ։ Բայց դա քաղաքական հետապնդում էր։ Սա իմ անձնական
տեսակետն է։ Քաղաքացիական կոչվող այդ նախաձեռնությունները՝ իրենց տակ ունենալով նաև քաղաքական խումբ, միացրեցին ՀՀԿ-ի ու անձամբ Ռուբեն Հայրապետյանի դեմ ունեցած քաղաքական լիցքերը և բերեցին քաղաքական հետապնդման, իրական քաղաքական հետապնդման: Եվ սա քաղաքական հետապնդում է, ոչ թե Վարդան Օսկանյանի գործը:
Լիլիթ ՍԵՅՐԱՆՅԱՆ
«168 ժամ»
