Ասում է «Los Locos» խմբի անդամ Տիկ Պակիտո Այվազյանը (Tik Paquito Ayvazyan):
2007թ. հայաստանյան երաժշտական իրականություն մուտք գործեց «Los Locos» խումբը: Այն սկզբնական շրջանում նվագում էր իսպանացի երաժիշտների ստեղծագործություններ, իսկ այսօր արդեն կատարում է խմբի անդամ, ֆլամենկո կիթառահար Տիկ Պակիտո Այվազյանի հեղինակած ստեղծագործությունները: Խումբը հյուրախաղերով հանդես է եկել աշխարհի մի շարք երկրներում: Համերգների ընթացքում հաճախ նվագել է նաև իսպանացի երաժիշտների հետ: Այսօր էլ խումբն ունի Ռուսաստանում համերգային ծրագրերով հանդես գալու առաջարկներ, որտեղ ներկա կլինեն նաև իսպանացի որոշ երաժիշտներ: «Ֆլամենկոն այն է, ինչ ես զգում եմ»,- մեզ հետ զրույցի ընթացքում ասաց հեղինակ, կիթառահար, «Los Locos» խմբի անդամ Տիկ Պակիտո Այվազյանը:
– Ի՞նչ ես հանդիսատեսին փոխանցում քո ստեղծագործությունների միջոցով:
– Իմ ստեղծագործություններում արտացոլվում է իմ ապրելակերպը: Խոսում եմ թե կորուստների մասին, թե ձեռքբերումների: Ես արտացոլում եմ այն, ինչ զգում եմ՝ սեր, հիասթափություն, կորուստ, ուրախություն:
– Ո՞ր զգացմունքներն են քո ստեղծագործություններում գերակշռում:
– Երևի` ավելի շատ հիասթափությունն ու թախիծը: Դա պայմանավորված է կորուստներով և անհաջողություններով: Դրանք իմ կյանքում մեծ շարան են եղել: Դա էլ է նպաստել, բայց այնպես չէ, որ միայն դա է գերակշռում: Իմ զգացմունքներին ավելացել է նաև ֆլամենկոն, որը պատմում է գնչուների ապրելակերպի, ձախողումների, նրանց անցած ուղու մասին, և ստացվել է այն, ինչ ստացվել է:
– Հայ հանդիսատեսը, ըստ քեզ, հասկանո՞ւմ է քո երաժշտությունը:
– Շատ փոքր շրջանակ կա, որն իսկապես գնահատում և ընկալում է այս երաժշտությունը: Մնացածը ձևական բնույթ է կրում: Իսկ երբ ասում են, որ սիրում են ֆլամենկո երաժշտությունը, նրանք մեծամասամբ այդ երաժշտությունը շփոթում են լատինաամերիկյան երաժշտության հետ: Շատերը կան, ովքեր նվագում են, իրենց ասելով` ֆլամենկո երաժշտություն, բայց դա այնքան էլ այդպես չէ: Շատ քչերն են այսօր այդ երաժշտությունը նվագում, քանի որ տեղյակ չեն երաժշտության մասին: Շատերը չգիտեն ֆլամենկոյի ու լատինաամերիկյան երաժշտության տարբերությունը: Լինում են նաև դեպքեր, երբ մարդիկ գալիս և ակնկալում են ինչ-որ հանրահայտ լատինաամերիկյան երաժշտություն լսել, բայց վերջում մոտենում և ասում են, որ այն, ինչ ակնկալում էին լսել՝ չլսեցին:
– Ի՞նչ արձագանքներ ես հիմնականում ստանում՝ դրակա՞ն, թե՞ բացասական:
– Թե՛ դրական, թե՛ բացասական արձագանքներ էլ լինում են: Բացասականն ավելի քիչ է: Չգիտեմ` ինչո՞վ է դա պայմանավորված: Միգուցե մարդիկ ուղղակի ամաչում են մոտենալ և ասել, որ իրենց դուր չի գալիս, կամ էլ իսկապես հավանում են մեր երաժշտությունը:
– Ի՞նչ ես կարծում, օտարի երաժշտությունը մատուցելը որքանո՞վ է քեզ մոտ ստացվում:
– Չեմ կարող ասել, թե որքանո՞վ է դա ինձ մոտ ստացվում, դրա մասին ես չէ, որ պետք է խոսեմ, բայց երբ ես բեմում եմ` ամբողջությամբ տրվում եմ հանդիսատեսին և իմ երաժշտությանը: Եթե բեմում ես, ուրեմն պետք է տրվես մարդկանց, կապ չունի` մե՞կ հոգի է սրահում նստած, թե՞ մի քանի:
– Զրույցի ընթացքում ասացիր, որ Իսպանիան քո տարերքն է, ի՞նչը քեզ գրավեց:
– Ինձ գրավեց երաժշտությունը, հետո`ամբողջ մշակույթը, ապա՝ իրենց պատմությունը, որին քիչ թե շատ ծանոթ եմ:
– Զուգահեռներ անցկացնո՞ւմ ես հայերի և գնչուների միջև: Կա՞ մի բան, որ կցանկանաս՝ հայերն էլ ունենան:
– Ես ավելի շատ կցանկանայի, որ մենք գնայինք այս երկրից: Բայց իրականում կցանկանայի, որ լուրջ հանդիսատեսը շատ լիներ համերգներին: Ուզում եմ, որ ձևական հանդիսատես չլինի: Եթե դու բեմում ես և լիովին տրվում ես երաժշտությանը, բայց դիմացդ նստած է մեկը, ով խոսում է կամ հեռախոսազանգին է պատասխանում` դա արդեն զզվելի է:
Երևի չպետք է խոսեմ այդ մասին: Ես որքան խոսում եմ այդ ամեն ինչի մասին` այնքան այդ բացասական հարվածներն ինքս էլ ուտում եմ: Չեմ սիրում այն աղբը, ինչ կա թե՛ երաժշտության ոլորտում, թե՛ ամենուր: Դրա դեմ անիմաստ է խոսել: Այն, ինչի մեջ շատ փող կա, դրա դեմ պայքարելն անիմաստ է:
– Երևանյան համերգներին և առհասարակ խմբակային համերգներին դուք չկաք, ինչո՞ւ է այդպես:
– Ձրի համերգներ-միջոցառումներ որ լինում են՝ հրավիրում են: Դա կախված է կազմակերպիչներից, իսկ կազմակերպիչները նայում են առավել պահանջարկ ունեցող երաժիշտներին: Իսկ մեր երաժշտությունն այնպիսին է, որ հասարակության ոչ ստվար զանգվածն է այն լսում:
– Միգուցե լավ PR-ի դեպքում հասարակությունը սկսի ձեզ էլ լսել:
– Եթե լավ PR ունենանք, հնարավոր է, որ հրավերները շատանան: Ես համոզված եմ դրանում: Բայց հարցը գումարի մեջ է: Եղել են դեպքեր, երբ մենք ինքներս ենք ամբողջովին կազմակերպել մեր համերգները՝ աֆիշներից սկսած` ամեն մանրուքով վերջացրած: Բայց վերջում, երբ բեմ ես բարձրանում, հասկանում ես, որ այնքան էլ լավ չես պատրաստվել համերգին, որ կան թերի կողմեր:
– Հիմա ձեզ որտե՞ղ կարելի է լսել:
– Այստեղ՝ Երևանում, սահմանափակվում ենք «Գաֆէսճեան» կենտրոնով և ամեն երեքշաբթի` «Ուլիխանյան» ակումբում նվագելով: Պարզ է, որ մեզանից և ոչ մեկը չի ցանկանա սահմանափակվել ակումբներով. բեմի կարիքը կա: Դու ցանկանում ես, պահանջ ունես բեմում նվագելու, զգալու հանդիսատեսի ջերմությունը:
– Ունե՞ք երևանյան ակումբներում նվագելու այլ առաջարկներ:
– Իհարկե, առաջարկներ ունենում ենք:
– Ո՞ր դեպքում եք հրավերն ընդունում, իսկ ո՞ր դեպքում ՝ մերժում:
– Մեծ գումարի դեպքում ցանկացած համերգի առաջարկ էլ կընդունենք: Եթե ինձ հիմա մեծ գումար տան` ես պատրաստ եմ այս ծառերից մեկը կտրել… Կատակում եմ, բայց իսկապես գումարի դերն այսօր շատ մեծ է: Որքան փորձում ես ազնիվ, արդար լինել, մեկ է` գլխավոր դերը փողինն է: Եթե դրամի խնդիր լինի, յուրաքանչյուր մարդ կարող է գնալ այնպիսի քայլերի, որոնք նա միշտ բացառել է իր կյանքում:
«168 ԺԱՄ»
