16-ամյա Տիգրան Գալստյանը ձեռքն է վերցնում իր սիրելի երաժշտական գործիքը՝ թառը, նստում աթոռին, ոտքերը խաչում իրար ու, ժպիտը դեմքին, սկսում նվագել: Նրա բարակ մատների շարժումներից թառի լարերն արձակում են «Յաման յար» ժողովրդական երգի հնչյունները, այնուհետև հաճելի մեղեդայնությամբ տարածվում ողջ դահլիճով մեկ: Տիգրանը խոստովանում է, որ առաջ երբեք չի պատկերացրել իրեն թառ նվագելիս, բայց արդեն 7 տարի է, ինչ հաճախում է թառի դասընթացների Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական դպրոցում և խոստովանում է, որ ուզում է թառահար դառնալ:
«Ես դաշնամուրի էի գնում ու սիրում էի դասական երաժշտություն, իսկ ժողովրդական ընդհանրապես չէի լսում: Դաշնամուրի դասատուս ինձ մի օր ասեց, որ լավ կլինի փոխեմ ժողովրդական գործիքի դասարան: Ես էլ փոխեցի թառի խումբ: Հենց սկզբից էլ հեշտ էր սովորելը: Հիմա շատ-շատ եմ սիրում թառ նվագել»,- ասում է Տիգրանը, ում համար թառը դարձել է անբաժանելի ու ամենասիրելի գործիքը:
Չնայած ՀՀ երաժշտական դպրոցներում ու մշակույթի նախարարությունում հավատացնում են, որ բոլորը ջանքերը գործի են դրվում ազգային նվագարանների հանդեպ երեխաների ու երիտասարդների հետաքրքրությունը մեծացնելու ուղղությամբ, այնուամենայնիվ, ըստ մասնագետների, դիմողների թիվը այնքան էլ շատ չէ:
«Հիմնականում մենք ենք երեխաներին ուղղություն տալիս, որ դիմեն ազգային նվագարանների բաժին: Այսօր, եթե երեխաներին ավելի շատ բերում են կիթառի կամ դաշնամուրի, մենք ասում ենք, որ ազգային նվագարաններից, օրինակ՝ ուդը, մեզ շատ պետք է, քանի որ անսամբլը կա, բայց այդ գործիքը չկա: Ու երբ ծնողն ու երեխան համաձայնվում են, գալիս են, մեկ տարվա մեջ երեխան բավականին լավ արդյունքների է հասնում»,- ասում է Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական դպրոցի ազգային նվագարանների համույթի ղեկավար և քանոնի ուսուցչուհի Նարինե Զաքարյանը:
Արդեն 5 տարի սանթուրի հաճախող 13-ամյա Վահե Հովհաննիսյանն ուրախ է, որ երաժշտական դպրոց ընդունվելիս մանկավարժների խորհրդով ընտրել է սանթուրի դասարանը:
Մինչդեռ խոստովանում է, որ ընդունվելիս չգիտեր անգամ, թե ի՞նչ տեսք ունի սանթուրը:
«Ես պետք ա դաշնամուրի գայի, բայց ինձ ասացին, որ սանթուր նվագողներ քիչ կան ու ավելի լավ ա` սանթուրի գնամ: Ես չգիտեի էլ` սանթուրն ինչ գործիք ա, ոչ տեսել էի, ոչ էլ: Սկզբից շատ դժվար էր ինձ համար սովորել, բայց հիմա հեշտ ա, ու շատ եմ սիրում էս գործիքը: Ամեն օր տանը մեկուկես ժամ ես ինքս պարապում եմ»,- ասում է Վահեն՝ ընկերների հետ զբաղեցնելով իր տեղը համույթի մյուս սաների կողքին և մեծ ոգևորությամբ սկսելով նվագել:
Քամանչայի, ուդի, սանթուրի, թառի, դուդուկի, քանոնի ու ազգային մյուս նվագարանների հնչյունները 7-16 տարեկան աշակերտների ձեռքերի հմտությամբ վերածվում են ազգային հայտնի մեղեդիների՝ «Ուրմեցիների պար», «Հունձ», որոնց հարազատ ելևէջները տարածվում են դահլիճով մեկ:
Մանրամասները կարդացեք այստեղ:
