Կյանքի 104-րդ տարին բոլորած Մովսես պապը` ձեռնափայտը ձեռքին, առավոտյան դուրս է գալիս տան բակ, նստում ծառի քոթուկին ու միայնության մեջ ընկնում անցած օրերի հիշողության գիրկը:
Ծառերի ճյուղերի արանքից ծիկրակող արեւի ճառագայթներն ընկնում են նրա ճերմակած մազերին ու դեմքին եւ ավելի ընդգծում խորը կնճիռները: Աշնան արեւը հաճելիորեն ջերմացնում նրան եւ հիշեցնում իր կյանքի անցած 104 աշունները իր ծննդավայր Մուսա լեռում, այնուհետեւ Լիբանանում եւ ավելի քան 65 տարի հայրենադարձ եղած ու հաստատված իր հայրենիքում՝ Հայաստանում:
Չորս երեխաների հայր Մովսես Դերմիշյանն ապրում է Վաղարշապատի Մարշալ Բաղրամյան գյուղում իր 40-ամյա թոռնուհու հետ: Իր սերնդակիցներից այլեւս ոչ ոք չկա, մահացել են եւ կինը, եւ երկու քույրերը, եւ հասակակից ընկեր, հարազատները:
«Իմ երկարակեցության գաղտնիքը առաջինը չծխելն է, ես ընդհանրապես չեմ ծխել իմ կյանքում: Երկրորդը՝ չխմելն է եւ երրորդ՝ աշխատասիրությունը: Մարդ պետք է միշտ աշխատի իր ուժերի չափով, թե չէ այն մարդը, որ ուտում պառկում է, էլ ի՞նչ»,-հարցնում է ամբողջ կյանքում շինարար աշխատած Մովսեսը պապը:
Նա ցույց է տալիս երկու ամիս առաջ ստացած իր նոր անձնագիրը, այնուհետեւ տան պատից կախված հին լուսանկարները, որտեղից ժպտուն հայացքով իրեն են նայում ծնողները:
«Ծնողներս էլ են երկար ապրել, մայրս 98 տարեկանում մահացավ, հայրս` 100-ից ավել»,-ասում է Մովսեսը պապն ու տխրում, որ տարիքի հետ հիշողությունը կորցնում է, մոռանում է անուններն ու թվերը:
Սակայն ծերությունը նրան թույլ չի տալիս մոռանալ Աստվածաշնչյան 10 պատվիրանները, որոնք նա մեկ առ մեկ թվարկում է, այնուհետեւ սկսում պատմել Աստվածաշնչյան մի քանի առակ:
«Ինչքան նեղության մեջ եմ ընկել, ինձ իմ Աստվածն է ազատել: Հիմա էլ աչքերս լավ չի տեսնում, որ Աստվածաշունչ կարդամ, բայց ես առաջ ամբողջը կարդացել եմ»,-ասում է Մովսես պապը:
Միտքն ու խոսքը հստակ` Մովսես Դերմիշյանը ծերունական դանդաղ, անշտապ քայլերով բակից տան մուտքի մոտ է անցնում: Նա ասում է, որ վերջին տարիներին տեսողության ու լսողության մասամբ կորստի պատճառով նույնիսկ հեռուստացույց չի կարողանում դիտել:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ