Մեղմ դիմագծերով Սիրանույշ Նազանյանը եթերային մետաքսե ճերմակի վրա կարմիր, կանաչ, դեղին ու կապույտ գույներով տրամադրություններ է նկարում, որոնք դառնում են թաշկինակներ, շարվում իրար վրա ու նրան կյանքի չորրորդ տասնամյակում ուրախություն և հոգու ազատություն պարգևում:
«Շատ էի սիրում նրան, էնքան շատ, որ ուզում էի ամեն ինչով սերս ցույց տալ, նույնիսկ ճաշ պատրաստելիս բանջարեղենով գրում էի` սիրում եմ քեզ»,- պատմում է Սիրանույշը, ով տարիներ շարունակ իր նվիրումի ու սիրո դիմաց ամուսնուց ի պատասխան դավաճանության, խաբեության, երեխաների ներկայությամբ ծեծի ու ստորացման է արժանացել:
«Միշտ խմում էր, օրերով տուն չէր գալիս ու անընդհատ ինձնից փող էր ուզում: Ծնողներս չէին ուզում, որ նրա հետ ամուսնանայի, ասում էին` չե՞ս զգում՝ ինքը քեզ խաբում ա: Բայց ես շատ էի սիրում նրան ու սկզբում շատ վստահում, հավատում էի…»
«8 տարի միասին ենք ապրել, բայց չեմ էլ իմացել, թե ինչքան աշխատավարձ է ստանում, ու անընդհատ պարտքեր, հարբել, օրերով տուն չգալ: Ինձ կոմպլեքսավորում էր, թե ես վատն եմ, լավ տանտիկին չեմ, դրա համար էլ գնում է ուրիշ կանանց մոտ»,- այլևս անցյալում թողած դժվար օրերի մասին այսօր արդեն հանգիստ է խոսում կյանքում իր իսկական տեղն ու դերը գտած կինը:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
