Ինչպես արդեն անդրադարձել էինք, ճանաչված խմբավար Տիգրան Հեքեքյանի գլխավորած «Հայաստանի փոքրիկ երգիչները» վերադարձել են հայրենիք: Երգչախումբը Ճապոնիայում հանդես էր եկել փայլուն համերգաշարով: Երեկ տեղի ունեցավ ասուլիս՝ Տիգրան Հեքեքյանի եւ երգչախմբի անդամներից մի քանիսի մասնակցությամբ:
Տիգրան Հեքեքյանն ասաց, որ առաջին անգամը չէր Ճապոնիայում. նորանկախ Հայաստանի պատմության ընթացքում առաջին անգամ 1992թ.-ին Հայաստանի ռադիոյի կամերային երգչախումբը Ճապոնիայում մասնակցեց մրցույթի եւ նվաճեց գլխավոր մրցանակը: Երկրորդ անգամ Հեքեքյանը Ճապոնիայում անցկացվող երգչախմբային ամենամյա մրցույթի ժյուրիի անդամ էր: «Տարօրինակ չհնչի, բայց այդ փառատոնը ֆինանսավորում է Ճապոնիայի երկրորդ թերթը, որն ունի տասներկու միլիոն բաժանորդ: Իսկ տպաքանակով հինգերորդ թերթն անդրադարձավ մեզ եւ Հայաստանին: Երգչախմբի երեխաների տպավորությունները տպագրեցին ռուսական, ամերիկյան ե բելգիական թերթերը»,- ասաց պարոն Հեքեքյանը:
Նա ընդգծեց, որ ճապոնացիները հայրական հոգատարությամբ էին վերաբերվում հայ երեխաներին, որպեսզի վերջիններս իրենց չզգան օտար երկրում. «Ճապոնացիները զուսպ եւ սառը ժողովուրդ են, բայց մեր երեխաները ստիպեցին նրանց արտասվել: Ճապոնացիները բավական խստապահանջ են, բայց մեր ելույթների ընթացքում հոտնկայս էին ծափահարում: Նրանց, այսպես ասած, «տանում» էին մեր կատարումները. լսելուց բարձրանում էին տիեզերք, իսկ ճապոնական երգեր լսելիս հալվում էին: Երեխաներն անգամ սկսել էին ճապոներեն հաշվել»: Խմբավարը հավելեց, որ հայի սովորության համաձայն՝ քաղաքից քաղաք տեղափոխվելուց երեխաները կորցնում էին իրերը, բայց անգամ կորած գուլպան ճապոնացիները փաթեթով հասցրեցին մի քաղաքից մյուսը:
Կարդացեք նաև
«Հայաստանի փոքրիկ երգիչներ» երգչախմբի անդամ Մուրադյան Հռիփսիմեն նշեց, որ երկար շրջագայության ընթացքում գտնվելով ընտանիքից հեռու՝ երեխաները փորձում էին ինքնուրույն եւ ինքնավստահ լինել. «Այս համերգաշարը մեծ փորձություն էր, որ պատվով հաղթահարեցինք: Մենք չէինք զգում, որ հայրենիքից ու ծնողներից հեռու ենք»:
Սահակյան Անին ասաց, որ համերգների շնորհիվ ճապոնացիների շրջանում հետաքրքրություն էր առաջանում Հայաստանի հանդեպ. «Նրանք ցանկություն էին հայտնում գոնե մեկ անգամ գտնվել Հայաստանում: Մեր հանդեպ չափազանց հոգատար եւ ուշադիր էին: Կցանկանայի, որ մենք էլ լինեինք այդպիսին»:
Այվազյան Տաթեւիկն իր տպավորություններում հիշատակում է Նագոյա քաղաքի գիտության թանգարան կատարած այցելությունը. «Տեսանք բնության տարբեր երեւույթներ՝ կայծակ, քամի, ցունամի, զգացինք -30 աստիճան ցուրտը մեր մաշկի վրա»:
Տիգրան Հեքեքյանը նշեց, որ երեխաները հատկապես հուզմունքով գտնվեցին Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում ատոմային ռումբի պայթյունից զոհ գնացածների հուշարձանին. «Ճապոնացիները չեն արտահայտում իրենց ցավը, բայց լուռ վերականգնվում են վերքերից: Համերգներից մեկի ընթացքում կատարում նվիրեցինք Ճապոնիայի ջրհեղեղի զոհերի հիշատակին»:
Խոսելով ճապոնական դահլիճների հնարավորություններից՝ մաեստրոն փաստեց, որ դրանք կարողանում էին տեղավորել 1700-2200 մարդ. «Երանի մենք էլ այդպիսի մի դահլիճ ունենայինք: Երեխաները լավ իմաստով արդեն սովոր էին համերգ տալ մեծ դահլիճում: Քաղաքներից մեկի դահլիճը փոքր էր եւ տեղավորում էր 1500 հոգու: Երեխաներն էլ թե՝ «այս ինչ փոքր դահլիճ է»: Ասացի՝ «թիթիզներին մի տես…»:
ԼՈՒԻԶԱ ԱՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
