Լոնդոնի օլիմպիական խաղերում Հայաստանը նվաճեց մեկ արծաթե եւ երկու բրոնզե մեդալ: Դա Պեկինի հետ համեմատած կրկնակի քիչ է, սակայն արծաթե մեդալի որակական առումով առաջընթաց քայլ է:
Որտե՞ղ ենք ավելի լավ հանդես եկել` Պեկինո՞ւմ, թե Լոնդոնում: Պատասխանները հակասական են. եթե Լոնդոնում, ո՞ւմ պետք է գովել, իսկ եթե նախորդ օլիմպիական խաղերում, ո՞վ պետք է պատասխան տա: Այստեղ եւս հստակություն չկա. պետությո՞ւնը, օլիմպիական կոմիտե՞ն, ֆեդերացիանե՞րը, թե՞ հավաքականների գլխավոր մարզիչները եւ անձամբ մարզիկները:
Մեր կարծիքով, առաջին հերթին հարկավոր է մեկ անգամ եւս վերանայել համակարգը եւ մեկընդմիշտ կողմնորոշվել, թե ինչ ճանապարհ ենք ընտրում, ով` ինչով պետք է զբաղվի եւ ինչի համար այսուհետեւ պատասխանատու լինի: Բոլոր ոլորտներում մենք ուսումնասիրում ենք աշխարհի փորձը, անհրաժեշտության դեպքում վերանայում մեր ունեցածը եւ հարմարեցնում միջազգայնորեն ընդունված առաջավորին: Իսկ ինչո՞ւ դա չանել սպորտում` մեծ սպորտում: Մեզանում այնպիսի իրավիճակ է, որ բոլորն էլ մեծ սպորտի համար ինչ-որ անելիք ունեն: Երբ հաջողություն է լինում, ամեն մեկը դա վերագրում է իրեն, իսկ ձախողման դեպքում մեղավորությունն աշխատում բարդել մյուսների վրա` ինքը մի կողմ քաշվելով:
Այո, հստակություն է հարկավոր, որը կսահմանագծի կոնկրետ օղակների կոնկրետ պարտականությունները եւ կոնկրետ պատասխանատվությունը: Բայց ասենք նաեւ, որ աշխարհում մի ընդհանուր համակարգ կամ ուղղություն էլ չկա: Պարզապես, ամեն մի երկիր հստակ ընտրել է այն ճանապարհը, որն իրեն ավելի նպատակահարմար է ու առաջնորդվում է դրանով: Օրինակ, ԱՄՆ-ում պետությունն ընդհանրապես չի զբաղվում մեծ սպորտով եւ օլիմպիական խաղերի նախապատրաստությունով զբաղվում են Ազգային օլիմպիական կոմիտեի ու ֆեդերացիաները: Հակառակ սրա, Չինաստանում ամեն բան պետության լիակատար վերահսկողության ներքո է: Եվրոպական շատ երկրներում դա ակումբների պարտականությունն է, իսկ Ավստրալիայում եւ Մեծ Բրիտանիայում մեծ սպորտի պատասխանատուն օլիմպիական նախապատրաստության կենտրոններն են:
Կարդացեք նաև
Ո՞րն է մեր` Հայաստանի, ընտրած ուղին: Իսկապես հասկանալի չէ: Չեմպիոնները հենց այնպես` օդից չեն հայտնվում: Չեմպիոն դառնում են մանուկ հասակից մարզադպրոցներում մարզվելով ու աճելով: Հայաստանում ներկայումս գործող ավելի քան 150 մարզադպրոցներից, գուցե, 30-ից էլ քիչն են սպորտի պետական կառույցի հաշվեկշռում: Ճնշող մեծամասնությունը ժամանակին հանձնվել է տեղական ինքնակառավարման մարմիններին: Իսկ թե այնտեղ ինչպես են աշխատանքները կազմակերպվում, գրեթե ոչ ոք չիգիտե ու չեն էլ հետաքրքրվում: Այստեղից էլ` տեղերում աճող կադրերի սակավությունը կամ իսպառ բացակայությունը, որի համար ոչ-ոք պատասխանատու չէ: Ոչ-ոք չի հիշում ու հաշվետվություն չի պահանջում մարզպետերից, քաղաքապետերից, գյուղապետերից, մարզադպրոցների տնօրեններից ու մարզիչներից: Այստեղից էլ` հավաքականներին մատակարարվող կադրերի սակավությունը, ընտրանիներում տեղ զբաղեցնելու համար լուրջ մրցակցության բացակայությունը, որը չի կարող չանդրադառնալ աշխարհի առաջնություններում եւ օլիմպիական խաղերում մեր մարզիկների մասնակցության եւ արդյունքների վրա:
Աշոտ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
