Ալանդյան կղզիներում տեղի ունեցող «Ձայներ խաղաղության համար» փառատոնի մասնակիցների համար ցուցադրվեց Պատերազմի եւ խաղաղության լուսաբանման ինստիտուտի Հայաստանի ներկայացուցչության տնօրեն Սեդա Մուրադյանի «Տնից տուն» վավերագրական կինոնկարը:
Հիշեցնենք, 2008 թվականին նկարահանված այս կինոնկարը ադրբեջանական Քերքենջ և հայկական Ձյունաշող գյուղերի մասին է: Դրանց բնակիչները փոխանակել էին գյուղերը Սումգայիթի իրադարձություններից հետո՝ 1989 թվականին, խոստանալով միմյանց պահպանել առկա գերեզմանները: Եվ անգամ հայ-ադրբեջանական հակամարտության տարիների ընթացքում նրանք պահպանում են տրված խոստումը՝ միմյանց ուղարկելով տեսաերիզներ, թե ինչ վիճակում են գերեզմանները: Ահա կադրեր ֆիլմից, որոնք ի մի է բերել Օնիկ Կրիկորյանը:
2008 թվականից հետո այս կինոնկարը բազմիցս ցուցադրվել է նաեւ այնպիսի միջոցառումների ընթացքում, որոնց ներկա են եղել հակամարտող կողմերի ներկայացուցիչները: Մեր հարցին, թե ինչպիսին են եղել ադրբեջանցիների արձագանքները՝ Սեդա Մուրադյանը պատասխանեց. «Եթե նույնիսկ ցուցադրությունից հետո բոլորի ներկայությամբ չեն արտահայտվել՝ առանձին-առանձին մոտեցել են, եւ ամենաշատ հնչող գնահատականն է եղել՝ ինչ մարդկային ֆիլմ էր: Եվ շատ քիչ դեպքեր են եղել, որ երկու կողմից էլ թերահավատ վերաբերմունք լինի, թե արդյոք իրականում պահպանվո՞ւմ են այդ գերեզմանոցները, թե ոչ: Հիմնականում նկատել եմ, որ հատկապես Ադրբեջանից ներկայացուցիչները շատ զարմացած են դիտում ֆիլմը: Երեւի թե այն կերպարը, որ իրենց մեջ կա հայերի վերաբերյալ՝ ճաքեր է տալիս»: Նույն արձագանքները՝ մարդկային ֆիլմի վերաբերյալ, եղան նաեւ այժմ, Ալանդներում:
Մեր խնդրանքով անդրադառնալով կինոնկարի նկարահանումից հետո անցած տարիներին տեղի ունեցած զարգացումներին եւ մասնավորապես՝ արդյոք մինչ այժմ էլ պահպանվո՞ւմ է նախնիների հիշատակը չպղծելու խոստումը, Սեդա Մուրադյանը պատմեց, որ Պատերազմի եւ խաղաղության լուսաբանման ինստիտուտի հետ համագործակցող լրագրողներից մեկը մի քանի շաբաթ առաջ է եղել Ձյունաշողում, եւ տեսել՝ գերեզմանները նույն վիճակում են:
Կարդացեք նաև
Փոխարենը պակաս սերտ են դարձել մարդկանց միջեւ կապերը՝ ոչ միայն Վրաստանի եւ Հայաստանի միջեւ սահմանազատման հետեւանքով, ինչը դժվարացրել է անցուդարձը, այլ նաեւ հետեւյալ պատճառով. «Գյուղը դատարկվում է: 2008 թվականից մինչ այսօր նույն վիճակում էին ճանապարհները: Կարելի է ասել, որ ճանապարհ գոյություն չունի՝ ցեխ է: Անձրեւից, ձյունից հետո այնտեղ քայլելն անգամ առանց ռեզինե ճտքակոշիկների անհնար է: Նաեւ ջրի խնդիր կա: Սոցիալական պայմաններն էլ են շատ վատ: Ուստի հեռանում են Ռուսաստան կամ Հայաստանի ուրիշ գյուղեր: Կինոնկարում ցուցադրված յուրաքանչյուր ընտանիքի անդամներից առնվազն մեկն արդեն Ռուսաստանում է: Երկու շաբաթ առաջվա տվյալներով՝ երեք ընտանիք էլ պատրաստվում էր Ձյունաշողից հեռանալ այլ գյուղ»:
Աննա ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆ
Մարիեհամն