Ընկերս՝ Կարենը, խնդրեց պարտքով երեսուն հազար դրամ, որպեսզի կազինո գնա: «Պարտքեր ունեմ, էդքան խաղամ, ավել չեմ խաղալու, պիտի տանեմ»,-ասաց նա, եւ ես էլ նրա հետ գնացի: Աշխատանքային օրվա վերջ էր, եւ շատ մարդ կար սրահում: Բնականաբար, ծխախոտը, խմիչքը, սուրճը, հութը անվճար են մատուցվում: Սա եւս գայթակղում է հաճախորդներին: Ընկերս միանագամից երեք խաղային ավտոմատով սկսեց խաղալ: Պարտվում էր, նյարդայնանում, հայհոյում, եւ բացականչում, երբ բոնուս էր «բռնում»: Եվ ոչ միայն նա, բոլոր խաղացողները համարյա բարձրաձայն հայհոյում էին սարքերին, խմիչք պատվիրում եւ նորից վերսկսում: Իհարկե, ընկերս 30 հազարի փոխարեն 50 հազար պարտվեց: «Ես սրա…պարտքերս նորից ավելացան»,-ասաց նա:
Կարենի խոսքով, ինքը կազինո է գալիս, որ պարտքերը քչացնի, բայց ավելացնում է: Կտրվել չի կարող՝ ուժ ունի, բայց չի ստացվում: «Չգիտեմ ի՞նչ անեմ, ախր ամեն անգամ ասում եմ, որ տանեմ, դուրս եմ գալու, բայց մինչեւ վերջ մսխում եմ”,-խոստովանեց Կարենը: «Սուտ ա, ախպերս, կազինոն չի կարա հարստացնի, չգիտեմ, փրկվել եմ ուզում, սենց շարունակվի՝ մեքենաս եմ ծախելու ու գամ կազինո»,-ասաց նա:
Հոգեբան Արմինե Հարությունյանի խոսքով, մարդիկ շատ հաճախ անզորութունից եմ կազինո գնում՝ մտածելով, որ միանգամից կհարստանան: «Շատ դժվար է նրանց հետ պահելը, նախ կամքի ուժ պիտի ունենան, նաեւ մեծ տեղ ունի ընտանիքը: Ընտանիքը չպետք է անտեսի, արհամարհի խաղամոլներին»,-ասաց հոգեբանը:
Իսկ կազինոյից դուրս գալուց հետո՝ ընկերս նորից փող խնդրեց: «Արա, էդքան լցրել ենք ավտոմատները, թողնենք ուրիշնե՞րը հանեն, հաշվարկ ա, պիտի հետ գնամ»,-ասաց նա: Իհարկե չտվեցի, բայց նա գնաց՝ «խաղացողներից պարտքով կվերցնեմ…»:
Արմեն Մկրտչյան
