«Մաուգլի» խորհրդային մուլտֆիլմում կա այսպիսի դրվագ. անհիշելի ժամանակներից գետնի տակ հայտնված մայր կոբրան հարցնում է գազաններին՝ ի՞նչ կա այնտեղ, քաղաքում: Արձակուրդ գնացածները, թեկուզ երկու շաբաթով՝ ինչպես ես, վերադառնալուն պես՝ մոտավորապես նույն այդ հարցն եմ տալիս: Մեր քաղաքում մի բան իսկապես փոխվել է. ամբողջությամբ ասֆալտապատվել է Բաղրամյան պողոտան: Շատ գեղեցիկ է նայվում: Չնայած ես վստահ չեմ, որ արժեր վերանորոգել քիչ թե շատ բարվոք կենտրոնական փողոցները, գուցե նույն գումարները պետք էր ծախսել 25 տարի քարուքանդ վիճակում գտնվող ճանապարհների վրա: Օրինակ՝ երեկ ես անցել եմ Հրազդանի ձորով, որտեղ ճանապարհները հիշեցնում են պատերազմի մասին ֆիլմերում ներկայացված Ստալինգրադի փողոցները:
Մնացած հարցերում էական փոփոխություններ, կարծես թե, չկան: Առաջին, երկրորդ եւ երրորդ նախագահների կողմնակիցները շարունակում են իրականացնել իրենց շեֆերի քարոզչությունը՝ զուգահեռաբար փնովելով մրցակից թիմերին: Ցավալի է, որ այդ՝ վաղուց արդեն տաղտկալի դարձած հրմշտոցի մեջ հայտնվել են նաեւ սպորտը եւ Օլիմպիական խաղերում մեր մարզիկների առայժմ անհաջող ելույթները: Ես չեմ երկրպագում ոչ ԲՀԿ-ին, ոչ էլ այդ կուսակցության փաստացի հիմնադիր երկրորդ նախագահին: Բայց նախ՝ Օլիմպիադան դեռ չի ավարտվել, իսկ ավարտվելուց հետո վերլուծությունը պետք է լինի մասնագիտական, ոչ թե քաղաքական: Երկրորդ՝ մեր մարզիկները ներկայացնում են ոչ թե ինչ-որ մի կուսակցություն, այլ մեր ամբողջ երկիրը. նրանց հաջողություններով պետք է հպարտանալ, իսկ ձախողումների վրա չի կարելի չարախնդալ:
Հայկական լրագրությունն էլ երկու շաբաթում դեպի լավը չփոխվեց: Հարց. «Ճի՞շտ է, որ ձեր ամուսինը մահացել է»: Պատասխան. «Վա՜յ, էս ի՞նչ եք ասում»: Հարց. «Դուք նեղվո՞ւմ եք, որ ես ձեզ այդ հարցը տալիս եմ»: Լրագրողի հարցերը, ինչպես տեսնում եք, մեկը մյուսից «պրոֆեսիոնալ» են, եւ ընդհանրապես, այդ երկխոսությունը պետք է իր արժանի տեղն ունենա ժուռնալիստիկայի դասագրքերում: Հետաքրքիր նյութ գրելու դեղատոմսը շատ պարզ է. դուք նստում եք համակարգչի առաջ եւ որոշում եք սենսացիոն լուր գրել, օրինակ՝ «Y-յանամերձ շրջանակներից ստացած հավաստի տեղեկատվության համաձայն՝ X Y-յանը երեկ 40 հոգի է մորթել: Մեր թղթակցի հետ զրույցում Y-յանը կտրականապես հերքել է այդ լուրը: Ոստիկանությունում նույնպես չհաստատեցին այդ տեղեկատվությունը»: Սակայն այդ նյութի ամբողջ «խորամանկությունը» նրանում է, որ դուք վերնագրում կիսահաստատում եք ձեր մոգոնած անհեթեթությունը՝ «Y-յանը 40 հոգի՞ է մորթել»:
Ես էլ այսօր որոշեցի հետ չմնալ ժամանակակից լրագրության վերջին հովերից, եւ իմ այս նշումների համար համապատասխան վերնագիր եմ դրել:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
