9-րդ դասարանցի Արտակ Դավթյանն իրեն հաջողակ է համարում միայն նրա համար, որ դպրոցն իրենց տնից շատ հեռու չէ, ու ինքը կարողանում է քայլակով տեղ հասնել: 13 տարեկան էր, երբ հրաժարվեց սայլակից, քանի որ չէր կարողանում քաղաքում դրանով տեղաշարժվել: Թեպետ երկու տարի է անցել, տղան դեռևս չի հարմարվել քայլակին:
«Քայլակով իմ մի քայլը ընկերներիս 5 քայլին է հավասար, դրա համար հենց հնարավորություն է լինում, սայլակով եմ դուրս գալիս: Իսկ ձմեռը քայլակս ու սայլակս խրվում են ձյան մեջ: Ձմեռը կյանքս մի տեսակ կանգնում է: Աստիճան իջնելուց էլ չեմ խոսում, բռնելու հարմարանք անգամ չկա»:
15-ամյա տղայի համար անհասկանալի է` ինչո՞ւ իր երկրում էլ մյուս` զարգացած երկրների նման չէ, որտեղ սահմանափակ հնարավորություններով մարդիկ հավասար են հասարակության մյուս անդամներին:
«Մեր երկրում եթե հաշմանդամ ես, ուրեմն` չգիտեմ ինչ ես: Եթե ես կարողանայի տրանսպորտ նստել, սայլակով դուրս կգայի տնից, քանի որ քայլակով դժվար է ինձ համար: Բայց սայլակով էլ բորդյուր չեմ կարող բարձրանալ, հարթակներն այնքան թեք ու սխալ են կառուցված, որ անհնար է այդ թեքությունը հաղթահարել: Այսքան փոքր եմ, բայց այնպես եմ ուզում` մեծերից մեկը սայլակ նստի, հետո ասեմ` դե, ավտոբուսով տեղ գնա, մի հատ էլ բորդյուր բարձրացիր»,- ասում է պատանին:
Կարդացեք նաև
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
