Սիրիահայերի շուրջ ստեղծված իրավիճակը ցույց տվեց, թե Հայաստանն ինչքան «սերտորեն» է կապված սփյուռքի հետ և ինչ սրտացավությամբ է վերաբերվում Հայաստանի սահմաններից դուրս ապրող հայերի ճակատագրին:
Ամիսներ շարունակ ստեղծված դժվարին կացությանը զուգահեռ ՀՀ իշխանությունների կողմից տեսանելի որևէ քայլ չձեռնարկելը և հակառակը` դժվարություններ ստեղծելը հիասթափեցրել են ոչ միայն սիրիահայերին, այլև, հնարավոր է` բազում սփյուռքահայերի ստիպել փոխել պատկերացումները հայրենիքի, հայրենի իշխանությունների, «լռության երդում» տված հոգևոր առաջնորդի, նախագահի և այլոց հանդեպ, որոնց մշտապես մեծ շուքով, գրկաբաց ընդունել են հայ գաղթօջախներում:
Եվ ոչ միայն ընդունել, այլև մշտապես սատարել են թե´ հոգեբանորեն և թե´ նյութապես:
Մինչ իշխանությունները` ի դեմս նախագահ Սերժ Սարգսյանի ձեռնպահ են մնում հարցի շուրջ որևէ հայտարարությունից, Գարեգին Բ Ամենայն հայոց կաթողիկոսը, ինչպես միշտ նման դեպքերում, երբ հազարավոր մարդիկ հոգևոր առաջնորդի աջակցության, իմաստուն խոսքի կարիք ունեն, «վեհափառի հանդարտությամբ» շարունակում է Մայր Աթոռում տարբեր երկրների պատվիրակություններ ընդունել:
Կարդացեք նաև
Հարազատ ժողովրդի նկատմամբ անտարբեր կաթողիկոսի նման «լռությունը», համենայնդեպս վերջին տարիներին, ընդամենը մեկ անգամ է խախտվել, երբ նա երկու տարի առաջ դիմեց Սերժ Սարգսյանին` 2010-ի հուլիսի 19-ին ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանի Չայլու գյուղի դիրքերի վրա հարձակված դիվերսիոն խմբի անդամ Մուբարիզ Իբրահիմովի դին Ադրբեջանին վերադարձնելու հարցով:
Ավելի ուշ Մայր Աթոռի տեղեկատվական համակարգից պարզաբանել էին, որ Գարեգին Բ-ն նման քայլի գնաց, քանի որ նրան էր դիմել Համայն Ռուսիո պատրիարքը, որին էլ իր հերթին դիմել էր Կովկասի մահմեդականների հոգևոր առաջնորդը:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
