«Կոմունիստական հասարակարգում գործելուց հետո ապրում եմ կապիտալիստական աշխարհի ազատ-շուկայական հարաբերությունների պայմաններում: Սովետական տարիների մասին կարող եմ ասել` մանկության օրեր` թռաք-գնացիք, էլ ետ չեք գալու»,-այսօր «Տեսակետ» ակումբում ասաց Ժողովրդական նկարիչ, քանդակագործ Լևոն Թոքմաջյանը:
Համեմատելով սովետական եւ ներկայիս ժամանակաշրջանները` բանախոսը նկատեց, որ Հայաստանն այօր նպատակ չունի, հետեւաբար` նպատակներ չունի նաեւ արվեստագետը. «75 ամյակի առթիվ ոսկե մեդալով եմ պարգեւատրվել Երեւանի քաղաքապետարանի եւ մշակույթի նախարարության կողմից, սակայն ինձ համար ամենաթանկ պարգեւը Վազգեն Սարգսյան ոսկե մեդալն էր, որը ստացա «Երկրապահ կամավորական» միության կողմից: Ընդունված է, որ երկրապահը սահմանը պահողն է, բայց արվեստագետներն էլ մշակույթով են սահման պահում»:
Լևոն Թոքմաջյանը հարցնում է ինքն իրեն, թե ինչ է տալիս երկիրն արվեստագետին. «Եղունգ ունես` գլուխդ քորիր: Հիմա ամեն մարդ ինքն է գլխի տերը: Արվեստագետները երկրի հարստությունն են եւ փողոցներում թափած չեն. նրանց պահել է պետք, որ չհեռանան: Ինչու պետք է այսօր իմ որդին, որպես քանդակագործ, հանդես գա Կանադայի դրոշի տակ»:
Խոսելով երիտասարդությունից` քանդակագործը դրական վերաբերմունք արտահայտեց նախաձեռնողների եւ հին Երեւանի համար պայքարողների մասին. «Ճարտարապետաշինականում դասավանդում եմ ճարտարապետություն եւ քանդակ, եւ եթե կուրսում թեկուզ երեքը նախաձեռնող են, դա ինձ համար ուրախալի է: Բայց զարմանում եմ` աղջիկներն ինչու են այդքան սիրում քանդակագործությունը: Դասերը վերջանում են, բայց նրանք ժամերով մնում են ուսանելու»:
Կարդացեք նաև
Լուիզա ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
