Բայց նա վաղո՜ւց Տավուշի մարզի խոշոր քաղաքներից է
Այս քարուքանդ հատվածը կենտրոնից այնքան էլ հեռու չէ:
Նոյեմբերյանում վերջին անգամ 2001 թվականին եմ եղել՝ շատ գեղեցիկ ու հյուրընկալ քաղաք է: Այս հանգստյան օրերին եւս գնացել էի այնտեղ, ու քաղաքի տեսքի, բարեկարգման իմաստով քիչ բան էր փոխվել: Այո, կենտրոնական հրապարակում ահագին գործ է արվել՝ մանկական խաղահրապարակ է հիմնվել, ոստիկանության համար հարմարավետ շենք է կառուցվել, քաղաքապետարանը հսկում է, որպեսզի Նոյեմբերյանի կենտրոնական հատվածում չխախտվեն գովազդի մասին օրենքները եւ ապօրինի շինություններ չկառուցվեն, ճանապարհն է ասֆալտապատվել, լուսավորությունն է ապահովված: Այս բոլորը՝ կենտրոնում: Իսկ քաղաքի մնացած բոլոր փողոցներում տիրում է 1944 թվականը: Ջուրը մատակարարվում է մեկ-երկու ժամով, ժողովուրդն ասում է, որ սա բարելավված տարբերակն է՝ դեռ մի քանի տարի առաջ շաբաթներով ջուրը չի եղել: Այս եկած ջրի որակն էլ շատ ցածր է, խմելու չէ. ջրի հետ անհայտ ծագման լուծույթ է գալիս:
Մութն ընկնելուն պես տնից դուրս գալն ինձ վտանգավոր թվաց, քանի որ տեսանելիությունը զրոյի է հավասար, ճանապարհների լուսավորությունը միայն տներից ու բնակարաններից է:
Ճանապարհների մասին էլ չեմ ասում՝ քարուքանդ ու անխնամ: Ի՜նչ 1944 թվական, շինարարական աշխատանքներ այստեղ չեն կատարվել Վարդան Մամիկոնյանից հետո, նույնիսկ նրա ձիու ոտքերի հետքերն են պահպանվել:
Կարդացեք նաև
ՄԱՐԻՆԱ ՄԵՐՈՒԺԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
