Երբ կտրում էին ծառերը, ես լռում էի. ես սեփական բանջարանոց ունեի։
Երբ գրաքննությունը վերադարձրին հեռուստատեսություն, ես լռում էի. ես չեմ հետաքրքրվում քաղաքականությամբ։
Երբ խլում էին գործարարների սեփականությունները, ես լռում էի. ես բիզնեսմեն չէի։
Երբ պահպանեցին պարտադիր զինծառայությունը, ես լռում էի. իմ որդին այլեւս զինակոչի ենթակա չէր։
Երբ փակում էին ճանապարհները ղեկավարության համար, ես լռում էի. այդպես միշտ եղել է եւ միշտ կլինի։
Երբ նեղում էին եկվորներին, ես լռում էի. ես եկվոր չէի։
Երբ հետապնդում էին հոմոսեքսուալներին, ես լռում էի. ես հոմոսեքսուալ չէի։
Երբ կեղծում էին ընտրությունները, ես լռում էի. ինձ համար միեւնույնն է ում կընտրեն:
Երբ «Հարսնաքար» ռեստորանային համալիրում ՀՀ զինված ուժերի բժիշկ սպային անմարդկային կերպով ծեծեցին, ես լռում էի. ես «Հարսնաքար» չէի հաճախում։
Երբ «Ռեգնումի» խմբագրին ծեծեցին, ես լռում էի. ես ռուսական կայքերից չէի օգտվում։
Երբ մետրոյի գինը անհիմն բարձրացրին, ես լռում էի. ես մետրոյից չէի օգտվում։
— շարունակելի։
Բայց երբ ինձ ապօրինաբար ազատեցին աշխատանքից,
երբ երեխայիս առանց կաշառքի դպրոց չընդունեցին,
երբ դեղատանը հրաժարվեցին տալ օրենքով ինձ վերապահված անվճար դեղորայքը, երբ առողջ որդիս բանակից վերադարձավ հաշմանդամ,
Ես արդեն ոչ ոքի չէի կարող դիմել։
Էլ ոչ ոք չկար…
Ռաֆայել ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
«Հրապարակ»
