Հատվածներ «Օրինաց երկիր» կուսակցության նախագահ, Ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արթուր Բաղդասարյանի հարցազրույցից:
– Խոսքի ու գործի հակասությունը ԲՀԿ–ի վարքագծում ակնհայտ չէ՞։ Մասնավորապես՝ մի կողմից գործող նախարարները մնում են ԲՀԿ-ում ու հեռանում են կառավարությունից, մյուս կողմից՝ կառավարություն է գալիս ԲՀԿ–ից հեռացած սպորտի նախարար… Անփոխարինելի մարդի՞կ կան մեր երկրում։ Արդեն չեմ ասում նախարարից ավելի ցածր պաշտոնների մասին, որոնք ԲՀԿ–ն պահպանում է, եւ ոչ ոք հրաժարական դեռ չի տվել։
– Հայեցողական պաշտոնների վերաբերյալ առաջիկայում որոշում կկայացվի։ Փոխնախարարը քաղաքականություն իրականացնող պաշտոնյա է, որ բացառապես քաղաքական պայմանավորվածության արդյունքում է նշանակվում, նույնը՝ փոխմարզպետները։ Պետական ծառայողների դեպքում ես դեմ եմ, որ կուսակցական պատկանելության հիման վրա կադրերի ջարդ տեղի ունենա, նրանց նկատմամբ վարչական միջոցներ կիրառելն անթույլատրելի է՝ ինչ կուսակցության էլ պատկանեն։ Իսկ սպորտի եւ երիտասարդության հարցերի նախարարի վերաբերյալ հայտարարությունները տարակույսների տեղիք են տալիս, եթե նախարարը հայտարարում է, որ ինքը հաշվետու է ԲՀԿ նախագահին, Նաիրա Զոհրաբյանն էլ հայտարարում է, որ սպորտի նախարար պետք է լինի մեկը, ում հետ ցանկանա աշխատել Գագիկ Ծառուկյանը, նշանակում է, որ թե ԲՀԿ-ն, թե նորանշանակ նախարարը չեն թաքցնում վերջինիս կուսակցական նախասիրությունները եւ ԲՀԿ նախագահին անձնական նվիրվածությունը, ինչը նշանակում է, որ ԲՀԿ-ն փաստացի կառավարությունում ունի իր ներկայացուցիչը՝ ի դեմս սպորտի նախարարի։ Ինչեւիցե, ես դրան դրական եմ վերաբերվում, դա նույնպես վկայում է իշխանության եւ ԲՀԿ-ի համագործակցության մասին եւ տեղավորվում է մարտավարական խիստ կառուցողական պահվածքի շրջանակներում։ Իրոք, Գագիկ Ծառուկյանը մեծ ավանդ ունի սպորտի զարգացման մեջ, եւ նման մոտեցումը կարող է օգտակար լինել սպորտի զարգացմանը, բայց զուտ քաղաքական իմաստով հարցադրումներ, իհարկե, կան։
Կարդացեք նաև
– Արդա՞ր եք համարում Դոնթի բանաձեւի կիրառումը ԱԺ–ում, կանոնակարգի փոփոխությունները ի՞նչ տվեցին ընդդիմությանը։ Արդյո՞ք ընդդիմության վերասերման վտանգ չկա. միեւնույն է, ընդունված որոշումները լինելու են քաղաքական մեծամասնության կամքով, իսկ քաղաքական փոքրամասնության ներկայացուցիչը կամ պիտի տեսակետը փոխի, կամ իրականացնի իր տեսակետին հակառակ քայլեր, եթե չասեմ ավելին։
– Ոչ բոլոր երկրներում է այդ բանաձեւը կիրառվում եւ կիրառվում հենց այնպես, ինչպես Հայաստանում։ Ամեն մի քաղաքական փոքրամասնություն պետք է ձգտի մեծամասնություն դառնալ, եւ օրենսդրությունն էլ այդ հիմքը պետք է տա, բայց Հայաստանում Դոնթի բանաձեւի նման կիրառմամբ ստացվում է, որ ընդդիմությունը ղեկավար պաշտոններ չունի խորհրդարանում, իսկ մի կուսակցություն չորս հանձնաժողովի նախագահություն է ստանձնել՝ ոչ ընդդիմություն, ոչ իշխանություն չլինելով։ Կամ՝ կանոնակարգով կառավարությանը հարցեր տալու գերազանցություն է տրվում ընդդիմադիր պատգամավորներին, եւ իշխանության մաս կազմող պատգամավորը պարզապես չի հասցնում իր հարցերը տալ։
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
«Իրատես de facto»
