Հատված Ալվարդ Պետրոսյանի հարցազրույցից:
– Ես չեմ պատկերացնում, թե բժիշկները «Հարսնաքարում» ինչ գործ ունեին: Ինձ համար այդ «Հարսնաքարը» հղփացած օլիգարխների հարսանիքների, նորահարուստների զավակների հարսանիքների եւ խնջույքների տեղ է: Այդպես է տպավորվել, որովհետեւ ամեն տարի նման մի քանի հարսանիքների աղմուկը հասարակությունը լսում է: Եվ դա ինձ համար, ճիշտն ասած, վատ տոն է:
Դուրս է գալիս՝ ես այդ խեղճ տղաներին եմ մեղադրում, չէ՞: Բայց ինձ համար բժիշկը նախեւառաջ մտավորական է եւ պիտի «Հարսնաքարում» հաց չուտեր: Ես բնավ զարմացած չեմ, որ այնտեղ բժիշկների հանդեպ «ինքնադատաստան» են տեսել, որովհետեւ, իմ կարծիքով, այնտեղ հենց այդ տեսակը պիտի աշխատի` հղփացած, որը միայն տեսնում է փողատերերի, որոնց առաջ ոչ մի արգելանք չկա, որոնք ամեն ինչ իրենց կարող են թույլ տալ եւ անել: Ոչ մի մտավորական, վստահ եմ, այնտեղ հարսանիք կամ ծնունդ չի անում:
Գիտեք, մեր ժամանակ դատավորները չէին համարձակվում ռեստորանում ճաշել, որովհետեւ անմիջապես դա հատուկ մարմինների ուշադրությունը կգրավեր: Բնականաբար չեմ ասում կաշառք չկար եւ այլն, բայց մի ինչ-որ ձգվածություն կար:
Ի դեպ, վետերոկներ էին ծայրամասերում ստեղծում, որ այդ մարդիկ թաքուն, աչքից հեռու, մտքից հեռու, կարողանային գնալ: Հիմա բոլոր սահմաններն անցած են, որովհետեւ ոչ ոք ոչ մեկի առաջ պատասխան չի տալիս: Ցավոք, այս ամենն այնքան սովորական է, այնքան առօրեական:
Տա Աստված, որ բժիշկը ողջ մնա, տա Աստված, որ իրենք հասկանան, որ ուտելն էլ է դասակարգային, որ «Հարսնաքարում» բժիշկը, ուսուցիչը, արվեստագետը իր երեխայի հարսանիքը չպետք է անի: Որ մարդկային հարաբերություններում, ուր ուտելը եւս հաճելի պահ է, պիտի գեղագիտական արդարացում էլ ունենա: Լափատներում ուտելը եւ նորմալ միջավայրում ուտելը տարբեր բաներ են:
Ես ասացի այն, ինչ մտածում եմ: Երբեք չի կարող պատահել, որ ես այդ «Հարսնաքարում» իմ թոռան հարսանիքն անեմ: Բնականաբար տղայինս չեմ արել: Երբեք չի պատահի, որ իմ բարեկամին կամ ընկերոջս, որին կարող եմ տանը կերակրել, տանեմ նման տեղ զարմացնելու: Դա իմ դասի մարդու համար չէ: Խոսքը բնավ վճարունակության մասին չէ, այլ տեսակի:
Անահիտ ԵՍԱՅԱՆ
«Հայոց աշխարհ»
