Տարօրինակ զուգադիպությամբ՝ «փողերի լվացման» և այլ ծանր մեղադրանքներ առաջադրվում են միայն նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներին, ովքեր դուրս են գալիս իշխանության ազդեցությունից, ինքնուրույնություն հանդես բերում կամ ընդդիմանում վարվող քաղաքականությանը:
Մինչդեռ որևէ գործող պաշտոնյայի նկատմամբ նման որևէ մեղադրանք առ այսօր չի հնչել, որևէ մեկը «փողերի լվացման» հանցակազմով քրեական հետապնդման չի ենթարկվել: Եվ ստացվում է, որ բոլոր բարձրաստիճան պաշտոնյաները մաքրամաքուր հրեշտակներ են, որոնց հանցագործ ու սատանայական էությունը բացահայտվում է միայն իշխանության կողմից անցանկալի անձ դառնալուց հետո: Սա տիպիկ քաղաքական կոռուպցիա է:
Ու չպետք է զարմանալ, թե ինչու են, օրինակ, փաստաբանները, իրենց հաճախորդների շահերը պաշտպանելու պայմանագրային պարտավորություններ թողած` գերադասում Վճռաբեկ դատարանին իսկական ճակատամարտ տալ: Որովհետև, երբ բեկանվում է կայացված վճիռների ընդամենը 1,1 տոկոսը, հնարավոր չէ չհասկանալ, թե դա ի՞նչ «կախարդական փայտիկի» ազդեցությամբ է տեղի ունենում, որի պարագայում մարդկանց իրավունքները պաշտպանելը ուղղակի վերածվում է ժամավաճառության: Սա արդարության գաղափարի արդարադատության համակարգի կրախն է: Բայց ահավորն այն է, որ հենց դա է ընկած իշխանավարման և վարչական լծակների կամայական տնօրինման հիմքում:
«Երկիր»
