Փայտե, կիսախարխուլ դուռը գունաթափված պատերով խոհանոցից անմիջապես տանում է հյուրասենյակ, որտեղ թախտին ու կիսամաշ բազմոցին շրջանաձեւ նստած են Մխիթար Ալումյանի՝ 11, 10, 6 եւ 2 տարեկան լուռ ու հանգիստ զավակները:
Ընտանիքում 5-րդ՝ ամենափոքր զավակը 2 ամսեկան տղան է, բայց հոգատարության եւ ուշադրության կենտրոնում հաշմանդամություն ունեցող 10-ամյա Կարինեն է, որը ոտնահենակներով կամ ընտանիքի անդամների օգնությամբ:
«Դեռ 2 տարեկան չկար՝ ընկավ բակում, ծնկի տակ սկսեց ջուր հավաքվել: Սխալ բուժում էին նշանակել, որից հետո ջուրը դարձել էր թարախ, թարախը տվել ոսկորին, ոսկորն էլ՝ արյանը: Հիմա ոսկորը բուժել ենք փառք աստծո, բայց հոդերի ցավեր ունի, որ շատ է գրում, ուռում են ձեռքերի մատները»,- ասում է 35-ամյա Ալումյանը ու ջերմորեն շոյում դստեր գլուխը:
Խնդիրներ ունեցող դստերը օգնելու՝ իրեն հասանալիք վարձատրությունը ստանալու համար մի քանի օր առաջ՝ հունիսի 7-ին, նա ինքնահրկիզման փորձ էր արել նախագահական նստավայրի առջեւ:
Կարդացեք նաև
«Ես ինչ անում եմ՝ իմ երեխայի համար եմ անում»,- ասում է 5 երեխաների հայրը, ում 10-ամյա աղջնակի աչքերի տակ ուռած կապտուկներ են, որոնք առաջացել են դեղերի բարձր չափաքանակներից: Թախտին նստած՝ Կարինեն գլխիկոր լսում է, թե ինչպես է հայրը պատմում իր մասին՝ դպրոց չի գնում, քանի որ դժվարանում է քայլել, դասերն անցկացնում է տանը իրեն այցելող ուսուցիչների հետ.
«Աջ աչքը 50 տոկոս է տեսնում, ձախը 100 տոկոս կուրացել է: Պետք է վիրահատություն անեն, լինզաներ դնեն, իսկ ծնկի համար 15 հազար դոլար գումար են ուզել, բայց մենք չունենք, որի համար ես դիմել եմ վարչություն իմ արտաժամյա աշխատավարձը ստանալու համար»:
Ոստիկանական համակարգի՝ պետական պահպանության վարչությունում 13 տարի աշխատած Ալումյանը Կոտայքի մարզի Քաղսի գյուղ տեղափոխվել է 1981-ին՝ Ստեփանակերտից: Նախագահից ու պետությունից անհրաժեշտ ուշադրություն ու իր հաշվարկով՝ իրեն հասանելիք վարձատրությունը չստանալուց հետո նախկին ոստիկանը խոստանում է չհանձնվել:
Նա պահանջում է իր կատարած արտաժամյա աշխատանքի համար հասանելիք 4,5 մլն դրամ գումարը:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
