Լուսանկարը՝ PanARMENIANPhoto-ի
Հետաքրքրական է, բայց գրեթե չեղած տեղից օրակարգում վեր հառնեց ղարաբաղյան հարցը: Մինչև Հիլըրի Քլինթընի տարածաշրջանային այցը, որևէ մեկի մտքով երևի թե չէր անցնի, որ ղարաբաղյան հարցը կարող է նման սուր կերպով հայտնվել օրակարգում, որ կարող են լինել նման հաջորդական դիվերսիաներ և փաստորեն դիվերսիոն պատերազմ, որն էլ կարող է առաջացնել իսկական, լայնամասշտաբ պատերազմի վտանգ: Այսօր ղարաբաղյան հարցը դարձել է օրակարգի թիվ մեկ խնդիրը, իսկ հայաստանյան քաղաքական դաշտում էլ կարծես թե ստվերել կառավարության ձևավորման և ներքաղաքական այլ հարցերը, ՀՀԿ-ԲՀԿ հարաբերությունները, Սերժ Սարգսյան-Ռոբերտ Քոչարյան հարաբերությունների պարզաբանումը և ներքաղաքական այլ հրատապ թեմաներ:
Ինչ է կատարվում իրականում` այսօր փորձում են հասկանալ շատերը, եթե ոչ բոլորը, բայց չկան անգամ քչերը, որ կարողանային բացատրել, թե ինչ է կատարվում և ինչու հանկարծ ղարաբաղյան հարցն այսպես գրավեց օրակարգը, ում էր դա ձեռնտու: Սակայն այս ընթացքում նկատելի է նաև մի ուշագրավ իրողություն՝ Հայաստանի իշխանության բավական հանգիստ կամ, համենայնդեպս, համեմատական հանգիստ պահվածքը: Ինչ խոսք լավ է, որ Հայաստանի իշխանությունը խուճապի մեջ չէ, սակայն խնդիրը խուճապը չէ, այլ այն, որ իշխանությունը կարծես թե ամենևին չի փորձում հասարակության ուշադրությունը որևէ արհեստական օրակարգով շեղել: Համենայնդեպս, մինչև այժմ արհեստական հակադրություններ և բախումներ որևէ «էկզոտիկ» թեմայի շուրջ տեղի չեն ունեցել, ինչը հիմք է տալիս ենթադրելու, որ իշխանությունը երևի թե ցանկանում է, որ հասարակության ուշադրությունը զբաղվի ղարաբաղյան խնդրով: Սա էլ հիմք է տալիս կարծելու, որ այսպիսով իշխանությունները կարծես թե փորձում են կամ ակնկալում են առկա օրակարգը ծառայեցնել իրենց շահերին և օգտվելով առիթից` որոշակի գործողություններ իրականացնել կամ ներիշխանական, կամ ներքաղաքական, կամ էլ արտաքին քաղաքական այլ ուղղությամբ:
Հնարավոր է, որ կարող է տեղի ունենալ սերտորեն շաղկապված ինչ-որ բան, որ ազդեցություն ունենա բոլոր երեք ուղղություններով: Եվ նաև այն, որ փաստորեն լռում է նաև քաղաքական դաշտն ու քաղաքական ուժերն էլ թողել են, որ ղարաբաղյան հարցը ինքնահոսի նման հաստատվի օրակարգի առաջին տեղում, վկայում է, որ նրանք էլ համընդհանուր ինչ-որ սպասման մեջ են: Թե ինչով է ավարտվելու այդ մեծ սպասումը, դժվար է ասել, սակայն, ընդհանուր առմամբ, նաև մեկ այլ հետաքրքրական հանգամանք է այն, որ Հայաստանում այդպես էլ հետընտրական ցնցումային զարգացումներ չեղան և հիմա, իրադարձությունների որոշակի հեռվից այնպիսի տպավորություն է, որ բոլորը դեռ այն ժամանակից են սպասում ինչ-որ բանի:
Կարդացեք նաև
«Ժամանակ»
