Մայիսի 6-ի ընտրություններից հետո խորհրդարանում հաստատվել է որոշակի, նվազագույն հավասարակշռություն, մինչդեռ քաղաքական դաշտում ստեղծվել է հստակ անհավասարակշռություն, քանզի քաղաքական գունապնակը բաժանվել է՝
ա) իշխանության ու նրան աջակցող եւ կոալիցիոն հուշագիր ստորագրած ուժերի,
բ) կոալիցիոն հուշագիրը չստորագրած, բայց արմատական ընդդիմություն դառնալու մտադրություն չունեցող «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության,
գ) խորհրդարանում իշխող ՀՀԿ-ին ու ՕԵԿ-ին դիմակայելու մտադրություն ունեցող ոչ մեծ, բայց համեմատաբար որակյալ 3 ընդդիմադիր խմբակցությունների միջեւ։
Այսպիսով աղքատ, արտաքին ու ներքին բազմաթիվ բարդ հիմնախնդիրների առջեւ կանգնած երկրի քաղաքական դաշտը վերածվել է ընդամենը մեկ դարպասի վրա խաղացող թիմերից բաղկացած «ֆուտբոլային դաշտի»։ Այսինքն՝ ստեղծվել է ակնհայտ անհամապատասխանություն երկրի սոցիալ-տնտեսական ու քաղաքական իրավիճակի, այն արտացոլելու առաքելություն ունեցող քաղաքական ուժերի դասավորության միջեւ։
Եվ դա մի կողմից՝ հավասարակշռություն է յուրաքանչյուրի ռեալ հնարավորությունների դաշտում, իսկ մյուս կողմից՝ անհավասարակշռություն երկրում առկա տրամադրությունների արտացոլման հարթության վրա։
Իսկ սա նշանակում է, որ մինչեւ նախագահական ընտրություններն ընկած կարճ ժամանակամիջոցում նման անհավասարակշռված «հավասարակշռությունը» խախտվելու է։ Ողջ խնդիրն այն է, թե ի՞նչ կերպարանքով է հանդես գալու տվյալ գործընթացը՝ որեւէ «հզոր անհատի» փրկչական առաքելության սկզբնավորմա՞ն, թե՞ այլ ձեւաչափի տեսքով։
Վարդան ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
«Հայոց աշխարհ»
