Ինչի՞ է պետք ԱԺ նախագահ և փոխնախագահներ ընտրելու համար խորհրդարանում փակ գաղտնի քվեարկության անցկացումը, եթե նախորդ օրը երեկոյան արդեն ողջ հանրապետությունը գիտի` ովքերն են զբաղեցնելու այդ պաշտոնները: Կառավարման հայաստանյան համակարգում ընտրովի պաշտոնները նշանակովիներից տարբերվում են միայն ընթացակարգով, այսինքն` ձևական կողմի ապահովմամբ, երբ քվեարկություն կոչվածը վերածվում է պարզունակ թատերական ներկայացման:
Սա մեծամասնության ներքին քաղաքական մշակույթի խնդիր է, որովհետև այլընտրանքի հնարավորության ընձեռումն ու բացառումը նրա ցանկության տիրույթում է: Եթե չկա ներկուսակցական ժողովրդավարություն, ներքին երկխոսության մշակույթ, եթե անհատը ընդամենը պտուտակի արժեք ունի կուսակցության ներսում, և լիդերի խոսքը սկսում է հավասարազոր դառնալ աստվածային ճշմարտություններին, ժողովրդավարությունը առավելագույնը կարող դառնալ հարդով լցված գեղեցիկ մի խրտվիլակ: Ներքին կազմակերպվածությունն ավելի մեծ արժեք է դարձել, քան ներքին ազատության և կամարտահայտման սկզբունքը:
Եվ հիմա ո՞ւմ են իրենց ընտրությամբ պարտական այս մարդիկ, սեփական անտեսված արժանիքների՞ն, խորհրդարանի՞ն, թե՞ այդ պաշտոններին նրանց «նշանակած» նախագահին: Եթե սա է խորհրդարանի հեղինակության բարձրացման մեխանիզմը, ապա գուցե ժամանակին Կալիգուլան հենց ա՞յդ ակնկալիքով էր իր ձիուն Սենատի անդամ դարձնում:
«Երկիր»
