Չնայած մանրամասն շարադրանքին, մշակույթի նախարարության ու քաղաքապետարանի հաղորդագրությունը պատասխան չեն տալիս մի պարզ ու տրամաբանական հարցի. իսկ ինչո՞ւ նախապես չի կազմվել հանձնաժողով, որ ուսումնասիրեր եւ համալիր առաջարկություններ ներկայացներ, թե ընդհանրապես, ի՛նչ կարելի է անել կամ ինչ չի կարելի անել մի շենքի հետ, որը ճարտարապետական հուշարձան է։
Ի՞նչ է, պետք է շենքի կեսն ավերեին, քարուքանդ անեին, որ դրանից հետո միայն հանձնաժողո՞վ ստեղծվեր։ Եվ ընդհանրապես, որքանո՞վ էր խելամիտ թույլ տալ, որ հուշարձանը հանձնվի մի ընկերության, որը իրականացնելիք աշխատանքների հաստատված նախագիծ էլ չուներ։
Եվ երբ հուշարձանը հանձնում ես պատահական մարդկանց, նրանք կարող են միայն քարուքանդ անել, փչացնել, որովհետեւ իրենց նեղ անձնական շահից կես միլիմետր այն կողմ ուրիշ ոչինչ չեն տեսնում։
Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Հայոց աշխարհ»
