Հատված Գեղարվեստի ակադեմիայի պրոֆեսոր, նկարիչ Սարո Կալենցի հարցազրույցից:
– Անշուշտ, անհաղորդ չմնացիք խորհրդարանական ընտրությունների «անցուդարձին»։ Ձեր կարծիքով՝ ինչպե՞ս անցան դրանք։
– Ինչպես ամեն անգամ։ Զարմանում եմ, որ մեր հանրության համար ընտրական գործընթացներն այսքան արժեվորված են։ Գիտե՞ք, զարգացած երկրներում՝ Կանադայում, Շվեդիայում, Ֆրանսիայում, ժողովուրդը չգիտե, թե ով է իր երկրի նախագահը, կամ թե՝ մշակույթի, պաշտպանության նախարարը, որովհետեւ այնտեղ ամեն մեկն իր գործն է անում, իր գործի վարպետն է, իսկ ժողովուրդը այդ հարցերով չի զբաղվում։ Օրինակ՝ ի՞նչ կարեւոր է, թե ով կլինի այս կամ այն ոլորտի նախարարը, կարեւորն այն է, որ ճիշտ կառավարի, այդ դեպքում ամեն ինչ իր տեղում կլինի, ու ժողովուրդն էլ գոհ կմնա։ Խորհրդարանում պետք է աշխատեն պրոֆեսիոնալներ։ Ես չեմ հիշում, որ մեր Ազգային ժողովում քննարկվեն արվեստին վերաբերող հարցեր, իսկ չէ՞ որ խորհրդարանում ունեցել ենք արվեստագետ պատգամավորներ, սակայն մեր բազմաթիվ խնդիրներին այդպես էլ լուծում չի տրվել: Իսկ գիտե՞ք, թե արվեստագետներն ինչքան խնդիրներ ունեն: Այնպես որ, ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի, թե ով է նստած խորհրդարանում: Մենք պատգամավոր ենք ընտրում «թաղի տղա», «լավ տղա» սկզբունքով: Բայց այդպես չպետք է լինի, ես ոչ մի երաշխիք չունեմ, որ վաղն այդ «հեղինակությունը» կլուծի իմ խնդիրները:
Անուշ ՆԵՐՍԻՍՅԱՆ
«Հայացք»
