Այս անգամ էլ չհաջողվեց խուսափել ընտրությունները կենաց-մահու պայքար դարձնելու, ազգը թշնամի բանակների բաժանելու ավանդույթից։ Այս անգամ էլ չհաջողվեց այնպիսի ընտրություններ անել, որ դրանք հասարակության համախմբման, համերաշխության եւ առաջընթացի սկիզբ դառնան։ Եվ բանն այն չէ, որ խոշոր ու նկատելի ընտրախախտումներ չեղան։ Բանն այն է, որ մենք բոլորս ընտրություններից դուրս եկանք ինչ-որ ճնշող, հոգեմաշ զգացումով՝ կորստի ու ամայության զգացողությամբ։ Անշուշտ, տարբեր անձանց մոտ այն տարբեր կերպ է դրսեւորվում, եւ դժգոհությունների մակարդակն էլ տարբեր է, սակայն փաստ է, որ բոլորս ենք դժգոհ՝ եւ իշխանությունը, եւ ընդդիմությունը, եւ ընտրողը։ Երբ փորձում ես այդ դժգոհությանը բառային ձեւակերպում տալ, ապա առաջինն այն է, որ ոչ մի գրված ու չգրված օրենքով իշխող կուսակցությունը՝ ՀՀԿ-ն, չպետք է 40 տոկոսից ավելի ձայն ստանար։ Դա նոնսենս է։ Դեմ է քաղաքագիտության կանոններին։ Նման բան չի պատահում անգամ ամենաբարեկեցիկ եւ իշխանությունից անսահման գոհ հասարակություններում։ Եվ դրա հիմքում նախեւառաջ մեր ժողովրդի խեղճությունն է, կամազուրկ վիճակը, որ բխում է անելանելիության զգացումից։ Դա նաեւ կարող է երկիրը մտցնել փակուղի, որտեղ ինքն իրենից գոհ ու անսասան իշխանությունն ինչ ուզում՝ անում է, քանի որ չի պատժվում, չի հեռացվում։ Սրա հետեւանքները կարող են կործանարար լինել մեր երկրի համար։
«Հրապարակ»
