Միջազգային հանրությունը խորհրդարանի ընտրության գործընթացում միարժեքորեն սատարում էր Սերժ Սարգսյանին: Ընդ որում` դա անում էր թե՛ խորհրդարանի ընտրությունից առաջ, թե՛ հետո:
Ասել, թե այդ հանրությունը միամիտ է և չի հասկանում, որ իրականում Սարգսյանն ու ՀՀԿ-ն ազատ և արդար ընտրությամբ ընտրվելու շանս չունեն` կլինի թերևս մոլորություն: Արևմուտքը, թերևս, լավ էլ պատկերացնում է թե՛ Հայաստանի ներքին իրողությունները, թե՛ ընտրակեղծարար տեխնոլոգիաների նրբությունները, թե՛ ամեն ինչ, որ կոչվում է ընտրություն Հայաստանում: Արևմուտքը, թերևս, ամենից լավ գիտի ընտրակեղծարարության տեխնոլոգիաները, որոնք կիրառվել են Հայաստանում ՀՀԿ բացարձակ վերարտադրության համար: Այդ դեպքում ինչո՞ւ է ճանաչում ընտրության այդ արդյունքը, ինչո՞ւ չի հայտարարում, որ ընտրությունը կեղծվել է: Չէ՞ որ այն կեղծվել է, չէ՞ որ ՀՀԿ-ն այս երկրում չի կարող ունենալ այնքան ձայն, որքան վերագրում է իրեն, քանի որ հայ ժողովուրդը գուցե ունի բազմաթիվ արատներ, բայց մտավոր արատը, կարծես թե, խորթ է ժողովրդին:
Պատճառներն, ըստ երևույթին, տարբեր են: Այսինքն` կարող են լինել տարբեր պատճառներ: Օրինակ` միգուցե Արևմուտքը Հայաստանը և ներկայիս հայ հասարակությունը դիտարկում է որպես հետամնաց մի երկիր, որտեղ եթե ընտրությունները ծեծ ու ջարդով, լցոնումներով չեն անցնում, դա արդեն իսկ էական առաջընթաց է, և պետք է, այսպես ասած, նպաստել այդ առաջընթացի ինստիտուցիոնալացմանը: Մյուս պատճառը կարող է լինել այն, որ միջազգային հանրությունը ինչ-ինչ պայմաններ է դրել Հայաստանի իշխանության առաջ և իշխանությանը պարտավորեցրել, որ եթե դրանք ընդունվեն, ապա ընտրությանը կլինի սատարում:
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
«Ժամանակ»
