Հայաստանի խորհրդարանի ընտրությունը վկայեց ոչ թե երկրում օրինականության և սահմանադրականության ճգնաժամի, այլ ընդդիմության ճգնաժամի մասին: Հայաստանում օրինականության և սահմանադրականության ճգնաժամի մասին վկայություններն ունեն ավելի քան տասնամյակի վաղեմություն, և այստեղ նոր բան չի բացահայտվել և թերևս չի էլ կարող բացահայտվել: Ու այդ իմաստով ճգնաժամը երկրում վաղեմի է, հետևաբար պետք չէ նորանոր բացականչություններով «հեծանիվ հայտնագործել», ու այդ հայտնագործությունն էլ դարձնել անկաշառության և ազնվության չափանիշ: Իսկ ահա ընդդիմության ճգնաժամի առումով կարծես թե կա իրապես հրատապ արձանագրում:
Ընդդիմությունները Հայաստանում պարտվել են միշտ, բայց այս հերթական պարտությունը կարծես թե փակեց ցիկլը, որովհետև Հայաստանում, ըստ էության, այլևս չմնաց չպարտված ընդդիմություն: Եվ այստեղ է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքի զարգացման առանցքային բանալիներից մեկը: Այսինքն` Հայաստանը ունի պարտված ընդդիմություններից ու ընդհանրապես ընդդիմադիր պարտության սինդրոմից ազատվելու անհրաժեշտություն: Դրան զուգահեռ, անհրաժեշտ է ձևավորել նոր ընդդիմադիր դաշտ, որը զերծ լինելով այդ սինդրոմից, նաև կկարողանա գտնել հաղթանակի բանաձևը: Առայժմ կարելի է ասել բանաձևի բազմաթիվ տարբերակներ, որոնք մինչ այժմ չեն կիրառվել որևէ ընդդիմության կողմից և հետևաբար տեսականում կարող են համարվել արդյունավետ, առնվազն ավելի արդյունավետ, քան մինչ այժմ եղածները: Սակայն այստեղ, իհարկե, տեսական դատողություններով շտապել պետք չէ:
Նախ` պետք է հասկանալ նախորդ ընդդիմությունների պարտությունների պատճառները, հանգամանորեն վերլուծել դրանք՝ առանց էմոցիաների, առանց անձնական համակրանքի, հակակրանքի, պաշտամունքի կամ ատելության: Նոր բանաձևի որոնումները պետք է կառուցվեն հենց այդ վերլուծությունների և եզրահանգումների վրա, երբ պարզ կլինի, թե ընդհանրապես որ փուլից է սկսվել սխալը, ինչու է սկսվել սխալը, կարող էր արդյոք այն չլինել և այլն:
«Ժամանակ»
