ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման ապրիլքսանչորսյան իր ամենամյա ուղերձում կրկին չօգտագործեց «Ցեղասպանություն» եզրը` բավարարվելով արդեն սովորական դարձող «Մեծ Եղեռն» բառակապակցությամբ:
Բայց, ի տարբերություն նախորդ բոլոր ուղերձների, այս տարվանն անցավ մի տեսակ աննկատ: Դրանից առաջ հայ քաղաքական, փորձագիտական միտքն ավելորդ կանխատեսումներ չարեց, վերլուծություններ չարեց, ուղերձից հետո Օբամայի «խոստումնազանցության» մոտիվներով մեկնաբանություններ գրեթե չարվեցին, հուսախաբություններ ու հիասթափություններ չարտահայտվեցին:
Սա, իհարկե, առաջին հերթին գալիս էր սպասելիքի բացակայությունից: Բայց հիմնական պատճառը, թերևս, այն է, որ թե՛ Հայաստանի և թե՛ աշխարհասփյուռ հայությունը սովորում է շատ ավելի սթափ, էմոցիաներից զերծ մոտենալ այս ամենին: Եվ դրանում լուրջ նշանակություն ունեցավ ոչ միայն Օբամայի անսկզբունքայնությունը, այլև Ֆրանսիայում Ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրինագծի ցավալի տապալումը:
Սակայն իրավիճակին նման արձագանքը չպետք է անտարբերության ու նահանջողական տրամադրությունների մղի: Հակառակը` մի կողմից այսպես կարելի է մեր Դատը պաշտպանել քաղաքական շահարկումների ու ամբիցիաների գործիքը դարձնելուց: Բայց մյուս կողմից` սա առավել քան երբևէ, մեր առջև դնում է հստակ պահանջ. կայացնել ազգային պետականությունը, դառնալ գործոն և, իբրև այդպիսին, հավաքական ներուժով պահանջել աշխարհից ընդունել մեր արդար Դատը:
Կարդացեք նաև
«Երկիր»
