Մեղվաընտանիքը, որի հետ Սերժ Սարգսյանը փորձում է համեմատել իր պատկերացրած Հայաստանը, իսկապես գործում է հավասար հնարավորությունների սկզբունքով: Այնտեղ մայր մեղուն հսկում է, որ բոլորը լինեն հավասար թե՛ կարգավիճակով, թե՛ պաշտպանվածությամբ, այլ ոչ թե ստեղծում է յուրայինների մի խումբ, որը յուրացնում է մեղուների հավաքած սնունդը` նրանց թողնելով բախտի քմահաճույքին:
Նման հակումներ ունեցող սոցիալական շերտ մեղվաընտանիքում գոյություն ունի` ի դեմս բոռերի, որոնք չեն աշխատում, չեն ստեղծում, բայց ապրում են մեղուների հաշվին: Երբ նրանք իրենց ֆիզիոլոգիական գործառույթը կատարելուց հետո այնքան են լկտիանում, որ դառնում են անհանդուրժելի, մեղուների համայնքը, գործող չգրված կանոնների համաձայն, նրանց պարզապես դուրս են շպրտում ընտանիքից: Որովհետև մայր մեղուն,իր կագավիճակի համար պարտական չլինելով նրանց` ստիպված չէ նաև բոռերին առնել իր պաշտպանության տակ:
Եվ, ի վերջո, սա մի ընտանիք է, որտեղ տիրում է կատարյալ հարմոնիա, ընդհանուր խնդիրներ և դրանց ուղղված ընդհանուր ջանքեր: Ընտանիք, որտեղից զզված ու հիասթափված չեն թողնում հեռանում: Հիմա հարց տանք` քանի՞ տարբերություն կա ներկայիս Հայաստանի կառավարման համակարգի, հասարակական հարաբերությունների և մեղվաընտանիքի, բոռերի և այս ժողովրդի արյունը քամող քրեաօլիգարխիկ շերտի հանդեպ պետության վերաբերմունքի միջև:
«Երկիր»
