Ընտրությունները քաղաքական մշակույթ ձեւավորելու հերթական պատմական հնարավորությունը կարելի է կորսված համարել:
Քաղաքական ուժերի բացարձակ մեծամասնությունն այս անգամ եւս ի զորու չեղավ իրապես գնահատելու քաղաքակիրթ, բովանդակային բանավեճի արժեքն ու կարեւորությունը, դուրս չեկավ բամբասանքի, չարախոսության, հոխորտանքների, բանսարկությունների ճիրաններից, որտեղ քաղաքական միտքն ունակ է ընդամենը ինտրիգներ հյուսել եւ սնվել ու հասարակությանը սնել դրանով:
Մարդիկ իրար, իբր, բանավեճի են հրավիրում, հետո հրաժարվում, հետո մեկը մյուսին վախկոտության մեջ մեղադրում ու դրանից քաղաքական շոուներ սարքելով ինքնաբավարարված հրճվում: Կուսակցություններն առանց փաստարկումների, երեւակայություններին զոռ տալով` միմյանց դավադրությունների մեջ են մեղադրում, իրար ոտքի տակ քանդելու տակտիկաներ մշակում: Ու քանի որ դրանք մեծամասամբ անհիմն են, անձնական վիրավորանքներին անցնելը դառնում է միակ հուսահատ միջոցը:
Առավելագույնը, ինչ հնարավոր է դառնում ճղճիմացած քաղաքական այս մթնոլորտում` «ծախվելու», «քցվելու», «տերերին ծառայելու» շուրջ սկսված մտավարժանքներն ու գզվռտոցներն են: Վաղուց ծանոթ այս պատկերն արդեն այնքան է զզվեցրել, որ պարզապես մարդու սիրտ է խառնում: Մինչդեռ, իրական օրակարգը, հրատապ թեմաները մնում են իրական քննարկումների, բանավեճերի կարոտ: Հետո բողոքում են, թե մարդիկ ինչու են այսքան անտարբեր:
«Երկիր»
