Քարոզարշավի առաջին օրերը ցույց են տալիս, որ ընտրություններին մասնակցող ուժերի մեծամասնությունը շեշտը դնում է կուսակցությունների ղեկավարների անձի եւ կերպարի վրա:
Եվ այնքան ընդգծված է դա արվում, որ բանից անտեղյակ մեկին կթվա, որ ոչ թե խորհրդարանական, այլ նախագահական ընտրություններ են: Բանն այնտեղ է հասել, որ հանրապետության նախագահն անձամբ է այս կամ այն ընտրատարածքում մեծամասնականով ՀՀԿ առաջադրված օլիգարխ կամ թաղային հեղինակություն հանդիսացող թեկնածուների օգտին քարոզչություն իրականացնում:
Առանձին ուժերի պարագայում լիդերի դերը նույնիսկ ֆետիշացվում է այնքան, որ նրանց ֆոնին մյուս թիմակիցները պարզապես չեն երեւում: Ղեկավարների կերպարն իսկապես կարեւոր է: Սակայն խորհրդարանական ընտրությունների պարագայում շատ ավելի էական է այն թիմը, որը նրանք ներկայացնում են: Մի կողմից խորհրդարանը թիմային աշխատանքի հարթակ է, իսկ մյուս կողմից` հենց այդ թիմն է, ի վերջո, արտացոլում տվյալ քաղաքական ուժի կադրային պոտենցիալը, ցույց տալով, թե ինչի են նրանք ընդունակ:
Այս իրողության անտեսումը կարող է մեկ բան նշանակել. կա՛մ կուակցությունները կադրային սովի մեջ են ու ներկայացնելու ուրիշ բան չունեն, կա՛մ պարզապես «թիմ» հասկացությունը նրանց համար վաղուց կուսակցական-քաղաքական կատեգորիա չէ: Արդյունքի տեսանկյունից դրանք գրեթե նույն բաներն են:
«Երկիր»
