Արթուր Բաղդասարյանը, մոռանալով, որ, որպես կոալիցիայի անդամ, իրենք մյուս երկուսի հետ հավասարաչափ պատասխանատու են առնվազն վերջին 4 տարիներին երկրում ստեղծված աննախանձելի իրավիճակի համար, հայտարարում է, թե տարբեր ոլորտներում օրինականության և արդարության սով է:
Նույն կուսակցության մեկ այլ առանցքային ներկայացուցիչ` Հեղինե Բիշարյանը, ասում է, թե անցած տարիներին կոալիցիան իրեն արդարացրել է, ու եթե նորից իրենց ուղղված առաջարկ լինի, կհամաձայնեն կոալիցիա կազմել:
Խնդիրը ՕԵԿ-ին բնորոշ այս հերթական անսկզբունքայնության մեջ չէ, այլ մի պարզ հարցադրման` ի վերջո, ի՞նչ խնդիր է լուծում Հայաստանում թղթի վրա գործող կոալիցիան: Եթե այն համատեղ պատասխանատվություն ստանձնելու նպատակ էր հետապնդում, ապա անհասկանալի է` ինչո՞ւ են հիմա իշխանական կոալիցիայի անխտիր բոլոր անդամ-կուսակցությունները փորձում իրենցից վանել այդ պատասխանատվությունը:
Երբ անհրաժեշտ է պաշտպանվել, կոալիցիոն ուժերն իրենց համար ստեղծում են վիրտուալ, եթերային ինչ-որ չար վհուկ ու փորձում համոզել, թե այդ անտեսանելի վհուկն է բոլոր խնդիրների ու ախտերի մեղավորը: Իսկ երբ հարձակվելու անհրաժեշտություն է լինում, անմիջապես հագնում են վարդագույն ակնոցներ: Կոալիցիան վերածվել է աննպատակ ինչ-որ գոյացության, որտեղ «պատասխանատվություն» կատեգորիան ընդամենը վերածվել է պինգ-պոնգի գնդակի:
Կարդացեք նաև
«Երկիր»
