Ինչպես ասում են` ամեն ինչ իր գինն ունի: Երբ տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրությունների ժամանակ հաղթանակ էին տանում իշխանության կուսակցությունների ներկայացուցիչները, նրանցից շատերը, թերևս, հույս ունեին, որ ՀՀԿ-ին, ԲՀԿ-ին կամ էլ ՕԵԿ-ին իրենց անդամակցությունը սեփական բարեկեցության կամ գյուղի, համայնքի հոգսերն ավելի հեշտությամբ հավելյալ նախադրյալ են ձեռք բերում:
Բայց երբ համապետական ընտրություններից առաջ կամ ընթացքում նրանց կանչում են համապատասխան կուսակցական շտաբներ ու հրահանգում ինչ գնով էլ լինի` այս կամ այն, երբեմն նույնիսկ գործնականում անհնարին չափով ձայներ բերել, արդեն հասկանում են, որ դա հենց այն գինն է, որ պարտավոր են վճարել ժամանակին տարած սեփական հաղթանակի, և դանից ծնված բերկրանքի դիմաց:
Ու քանի որ հասկանում են, թե ընտրություններին իրենցից պահանջում են ընդամենը ոչ ավելի, ոչ պակաս «փակել պարտքերը», ոչ ոք հակաճառել, հակադրվել չի կարողանում: Հենց այստեղ էլ իրականում ավարտվում է տեղական ինքնակառավարման համակարգի ինքնուրույնության առասպելը:
Համայնքապետերն ու համայնքապետարանները ընտրությունից ընտրություն վերածվում են նախընտրական շտաբներին կից գործող ոչ ֆորմալ կառույցների, համայնքապետերն էլ` կամակատարների: ՏԻՄ-երը մեխանիկորեն հաշվետու և պարտական են դառնում ոչ թե ընտրողներին, համայնքի բնակչությանը կամ էլ` սումբսիդիաների հաշվին իրենց վարձատրող պետությանն ու կառավարությանը, այլ` իշխանական կուսակցություններին:
Կարդացեք նաև
«Երկիր»
