Վիկտոր Դալլաքյանը, իբրև օրենքներ գրող պատգամավոր, ՀՀԿ-ին պետք է, որովհետև նա է պարզերես անելու կոճակ սեղմողների բազմությանը: Բայց արդյո՞ք նա ՀՀԿ-ին պետք է որպես կուսակցական:
Մի քանի քաղաքական հարթակներ ու բևեռներ փոխելը նախկինում արժանանում էր հանրային պարսավանքի: Հիմա ոչ ոք չի զարմանում, թե ինչպես կարող են իրենց ճակատն այս կամ այն կուսակցությանը հավերժ նվիրաբերած մարդիկ հայտնվել այլ կուսակցություններում, իսկ վերջններս էլ` գրկաբաց ընդունել նրանց:
Աբսուրդը հասել է այնտեղ, որ մարդիկ իրենց պարտքն են համարում հրապարակավ հայտարարել, թե նստած միտք են անում` այդ պահին ո՞ր կուսակցությանն անդամագրվեն` ընտրություններին մասնակցելու ու ավելի հեշտ խորհրդարան մտնելու համար: Կուսակցական դաշտը վերածվել է պարզունակ ցատկահարթակի, որի վրա կարելի է ոչ միայն ազատ ցատկոտել աջ ու ձախ, այլև հրապարակային ցուցադրություններ կազմակերպել: Եվ սա ոչ միայն հանդուրժվում է կուսակցությունների կողմից, այլև խրախուսվում:
Որքան ճամբարափոխները, առնետավազորդները շատ են լինում կուսակցությունում, այնքան վերջինս գրավիչ ու հզոր է: Սա աստիճանաբար դառնում է մի յուրօրինակ, չտեսնված չափանիշ: Թե որքանով է սրա արդյունքում ամրապնդվում քաղաքական համակարգը, կարելի է եզրակացնել:
Կարդացեք նաև
«Երկիր»
