Հատված երգիչ Արսեն Սաֆարյանի հետ հարցազրույցից
– Արսեն, մենք գիտենք, որ սպան զինվորին հաճախ համարժեք չի վերաբերվում, նվաստացնում է։
– Զինվորը զինվոր է, սպան սպա է, այսինքն՝ ամեն մեկն իր տեղում պետք
է լինի։ Սպան հո չի կարող գնալ զինվորին ասել՝ արի սիրածդ աղջկան ես
նամակ գրեմ։ Ուրիշ բան, որ շփման այլ կուլտուրա պետք է լինի, պետք է ամեն ինչ չափի մեջ լինի, բայց ես ընդունում եմ, որ զինվորը զինվոր պետք է լինի, դրանից է գալիս նույն զորամասի եւ նույն բանակի կարգապահությունը։ Այնպես չի լինում, որ բոլորն իրար սիրեն եւ իրար կոնֆետ բաժանեն։ Մենք վերցնում ենք մի դեպք՝ մեկը մեկին խփեց, ու դա սարքում ենք լրատվական բում, բայց կներեք, պետք է ավելի խորը գնալ, տեսնել ինչ է եղել եւ մեծամասամբ շատ պետք չէ կապել բանակի կարգապահության եւ ոչ մի բանի հետ, դրանք անձնական կոնֆլիկտներ են, ես էլ եմ ունեցել, ես էլ եմ ծեծել, ես էլ եմ ծեծ կերել, բայց դա չի դարձել բացահայտ քննարկման առարկա։ Ես տեսնում եմ, որ լրատվական կրակը թափվում է Պաշտպանության նախարարության վրա։ Այդպես չէ, դա բանակ է, մանկապարտեզ չէ։
– Այսինքն՝ Դուք չե՞ք գտնում, որ բանակն այսօր ունի լրջագույն բարեփոխումների կարիք, մանավանդ, որ մենք կադրերով ենք տեսնում՝ ինչպես էր, օրինակ, բանակում հրամանատարը նվաստացնում զինվորին։
– Այդ հրամանատարի ականջն էլ կարելի է կտրել։ Ես ընդհանուր առմամբ
եմ ասում, որ պետք չէ բանակին նայել որպես դպրոց կամ ինստիտուտ, դա
այդպես չէ, եւ իհարկե համաձայն եմ, եւ ոչ միայն բանակում, շատ-շատ
ոլորտներ կան, որ այսօր անընդհատ բարեփոխման կարիք ունեն։ Ամենազարգացած երկրներում էլ անընդհատ բարեփոխումներ են անում։ Ես այդ բանի կողմնակիցն եմ. եթե ծառայություն, ուրեմն ծառայություն, եթե
դժվարություն, ուրեմն դժվարություն:
Սիրանույշ ՊԱՊՅԱՆ
«Ժամանակ»
