Երբ Ֆրանսիայի Սենատն ընդունեց Հայոց ցեղասպանության ժխտումը քրեականացնող օրենքի նախագիծը, Հայաստանի արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը վայրկյան չկորցնելով հանդես եկավ հայտարարությամբ` ցուցադրելով պաշտոնական Երեւանի շահագրգռվածությունը:
Ֆրանսիայի Սահմանադրական խորհրդի կողմից այդ օրենքը հակասահմանադրական ճանաչելուց անցել է երկու օր, սակայն արտգործնախարարությունը համառորեն շարունակում է անարձագանք թողնել տեղի ունեցածը:
Այնպիսի տպավորություն է, կարծես ընդհանրապես չի լսել դրա մասին, այդ գործընթացները Հայաստանի հետ առհասարակ առնչություն չունեն եւ հարցը վերաբերում է սոսկ Ֆրանսիայի հայկական համայնքին, լավագույն դեպքում` առանձին վերցրած, Սփյուռքին: Այդպես էլ հասկանալի չի դառնում` ինչ է պատրաստվում անել Հայաստանը այն դեպքում, երբ մի կողմից Սարկոզին է հայտարարում նոր օրենսդրական նախաձեռնություն սկսելու մասին, իսկ մյուս կողմից` ողջ հայությունը հայտնվել է սպասողական, անորոշ դրության մեջ:
Հարց է առաջանում` եթե գործ չունեին, ապա ինչի համար էր այն շոուն, որ ցուցադրվում էր, երբ օրինագիծը դեռ հաջող ընթացքի մեջ էր: Որտե՞ղ են մնացել Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք եռամիասնության մասին լոզունգներն ու վանկարկումները: Թե՞ դրանց մասին հիշում են միայն, երբ արանքում նյութական կամ ոչ նյութական ակնկալիք, օգուտ կա: Այլ կերպ, քան պատեհապաշտի վարքագիծ սա հնարավոր չէ գնահատել:
Կարդացեք նաև
«Երկիր»
