Անկեղծ ասած, ներքաղաքական զարգացումների շուրջ բանավեճերը, լարումները, «մեծամասնակա՞ն, թե՞ համամասնական», «հնե՞րը, թե՞ նորերը» եւ նմանատիպ հարցադրումները՝ հիմնականում ոչինչ չասող պատասխաններով, այնքան են հոգնեցրել մեր ուղեղները, որ սատանայական թեմաներով բանավեճերը եթե անգամ հանրային օգտակարություն չեն պարունակում, ապա գոնե հնարավորություն են տալիս մի փոքր հումորով ընկալել ասվածը եւ ինչու չէ՝ մի քիչ էլ լիցքաթափվել:
Այլ դիրքորոշում դժվար է ունենալ, երբ գրականության ինստիտուտի փոխտնօրեն Վարդան Դեւրիկյանը, վերջերս լրատվական դաշտում հայտնված բլոգեր, սատանիզմի ուսմունքի անթաքույց ջատագով Բայանդուր Պողոսյանը եւ գրող Մարինե Պետրոսյանը հրավիրված ասուլիսում իրար հերթ չտալով վիճում են՝ այդպես էլ անհասկանալի է, թե ինչի շուրջ: Ի վերջո, վերոհիշյալ անձինք կարող էին իրենց այս բանավեճը կազմակերպել երեւանյան հարյուրավոր գողտրիկ սրճարաններից մեկում՝ առանց հրապարակայնացնելու: Դրանից, ճիշտ է, բանավեճը որակական առումով գուցեեւ չշահեր, բայց գոնե չէր տուժի Հայաստանի լրատվական դաշտը, որի մի քանի տասնյակ ներկայացուցիչներ իրենց թանկագին աշխատանքային ժամերը ծախսեցին ստեղծված իրավիճակում իրենց դերը հասկանալու համար:
Լեւոն ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
«Հայացք»
