Նոյեմբերյան քաղաքից 4 կմ հեռավորությամբ գտնվող սահմանամերձ Դովեղի գյուղապետարանի շենքի երկրորդ հարկում շաբաթական երեք անգամ, երկու ժամով նկարչություն է սովորում 10-13 տարեկան 8 տղա: Այդ խումբը Նոյեմբերյան քաղաքի գեղարվեստի դպրոցին է պատկանում:
Ուսման վարձը 500 դրամ է: Սենյակի հատակը բետոնից է, վառարանը ծխում է, քանի որ հաճախ փայտի փոխարեն քանդված հատակի մազութապատ մանրատախտակ են վառում:
Պատին նկարչության 55-ամյա դասատու, դովեղցի Հրանտ Կիրակոսյանի արեւոտ գույներով նկարներն են: Երեխաները ուսուցչի հերթական առաջադրանքը կատարելով` նատյուրմորտ են նկարում:
Հրանտ Կիրակոսյանին հարցրի, թե ինչո՞ւ խմբում աղջիկներ չկան: Ասաց, որ 5 տարի առաջ, երբ խումբը նոր էր ձեւավորվել, 12 սովորողի մեծամասնությունն աղջիկներ էին:
Կարդացեք նաև
– Հետո գյուղացիները համարեցին, որ նկարչությունն աղջկա գործ չէ, դրանով էլ փող չես կարող աշխատել, իրենց աղջիկներին խմբից հանեցին:
Դովեղի գյուղապետ Սամվել Գորգինյանի որդին`Հակոբը նույնպես նկարչություն է սովորում: Գյուղապետին հարցրի, թե տեղական բյուջեով հնարավո՞ր չէ դասասենակը նորոգել: Ասաց, որ համայնքի սուղ բյուջեն ուղղում են գյուղի բնակչությանն առավել հուզող խնդիրների` օրինակ գյուղտեխնիկայի ձեռքբերմանը: Նրա խոսքերով` դրա արդյունքում մշակվող տարածքները կաճեն, եւ դրանցից մուծվող հարկերի հաշվին էլ կնորոգեն նկարչության դասասենյակը:
Ոսկան ՍԱՐԳՍՅԱՆ
