Ի վերջո, որեւէ վատ բան չկա, եթե Ռռբերտ Քոչարյանը վերադառնա ակտիվ քաղաքականություն։ Հակառակը, հասարակությունը նույնիսկ կարող է շահել դրանից։ Շահել՝ իհարկե ոչ այն իմաստով, որ ասենք՝ երկու ներքաղաքական բեւեռի փոխարեն կլինի երեքը, եւ դա կօգնի էլ ավելի մրցակցային մթնոլորտի ձեւավորմանն ու դրա շնորհիվ նաեւ քաղաքական համակարգի արդյունավետության բարձրացմանը։ Խնդիրը դա չէ։ Այդ համակարգի ներկայիս որակի պայմաններում երեք բեւեռն էլ, չորսն էլ կամ նույնիսկ տասը բեւեռն էլ իրավիճակ չեն փոխի։
Խնդիրն այս դեպքում այն է, որ վերադառնալով քաղաքականություն, հրապարակավ անելով այդ բանը, Ռոբերտ Քոչարյանը կկանգնի հասարակության առաջ եւ մեղմ ասած՝ ստիպված կլինի պատասխան տալ իր նախագահության տարիներին տեղի ունեցած ամեն ինչի համար։ Հասարակությունը կստանա նրան ուղղակի եւ կոնկրետ հարցեր ուղղելու հնարավորություն, իսկ Ռոբերտ Քոչարյանն էլ ստիպված կլինի մեկ առ մեկ պատասխանել իր նախագահության տարիների անցուդարձի մասին՝ սկսած հոկտեմբերի 27-ից, մինչեւ մարտի 1, տնտեսությունից մինչեւ արտաքին քաղաքականություն։ Օրինակ՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի վերադարձը դարձավ պատճւսռ, որ նա պատասխանի իր նախագահության տարիների մասին հարցերին։ Այլ խնդիր է, որ այդ պատասխանները ոչ բոլորին են բավարարում, այլ խնդիր է, որ եթե չեն բավարարում, ապա հասարակությունը պետք է հետամուտ լինի էլ ավելի խիստ, հետեւողական եւ կոնկրետ հարցապնդումների, որոնցից խուսափելն ինքնին արդեն պատասխան կլինի։ Բայց փաստը այն է, որ Տեր-Պետրոսյանը ստիպված եղավ անդրադառնալ թեմաների, որոնց մասին տարիներ շարունակ լռություն էր պահպանել։ Նույն կերպ այժմ թող անի Ռոբերտ Քոչարյանը, ու այդ իմաստով նրա քաղաքականություն վերադառնալը, թերեւս, կարող է ունենալ հասարակական էֆեկտ՝ այն իմաստով, որ Քոչարյանը ստիպված կլինի անդրադառնալ իր համար անցանկալի հարցերի։
Հովհան ՄԱՆԴԱԿՈՒՆԻ
Կարդացեք նաև
«Ժամանակ»
