Մայիսի 6-ին կայանալու են խորհրդարանական ընտրությունները, եւ այժմ արդեն մամուլը հեղեղված է լուրերով, թե ով որտեղ է առաջադրվելու, այս կամ այն գործչի մտադրությունների մասին ինչ տեղեկություններ կան եւ այլն:
Երբեք չեմ սիրել նման լուրերը: Ինչպես նաեւ՝ երբեք չեմ հասկացել իմ այն գործընկերներին, որոնք հենց որեւէ պաշտոն է ազատվում՝ անմիջապես սկսում են վարկածներ հրապարակել, թե ով է այն զբաղեցնելու:
Վստահ եմ՝ եթե որեւէ մեկն այնքան զահլա ունենար, որ նախապես հրապարակվող այդ լուրերը երբեւէ համադրեր այն ամենի հետ, ինչ ի վերջո տեղի է ունեցել՝ ով է նշանակվել, ով է առաջադրվել եւ այլն, ապա կհամոզվեինք, որ դրանք, ինչպես Ժվանեցկին էր ասում, երկու մեծ տարբերություններ են:
Գլխավոր պատճառն այն է, որ ինչպես առաջադրումների, այնպես էլ կադրային քաղաքականության վերաբերյալ վերջնական որոշումներ ընդունողների շրջանակը խիստ նեղ է, եթե չասենք՝ որոշում ընդունողը միայն մեկ մարդ է: Իսկ թե ինչ է կատարվում նրա գլխում կամ այդ շրջանակի ներսում՝ տեղեկությունների հավաստիությունն այնքան է, որքան ընդդիմադիր լրատվամիջոցների «նախագահականի մեր աղբյուրները փոխանցում են» կամ իշխանական լրատվամիջոցների «ըստ ՀԱԿ-ի մեր աղբյուրների» վկայակոչումով լուրերը:
Կարդացեք նաև
Ահա եւ ստացվում է, որ այս առաջադրումների կամ կադրային նշանակումների մասին տեղեկություններ հրապարակելիս՝ լրագրողները հիմնականում կատարում են, այսպես ասած՝ «փորձաքարի» դեր: Մամուլի միջոցով նախ հենց իրենք՝ կադրային տվյալ ակնկալիք ունեցողներն են փորձում «շեֆին» հասցնել ուղերձը, որ իրենք էլ վատիկը չեն, իրենց մասին էլ չմոռանան: Կամ էլ գուցե այս միջոցով նաեւ որոշում ընդունողներն են փորձում տրամադրությունների «զոնդաժ» անել, թե ինչպես կարձագանքեն լրատվամիջոցները եւ քաղաքական շրջանակները որեւէ հնարավոր նշանակման:
Սակայն արդյոք մամուլը այս գործառույթներն իրականացնելո՞ւ համար է: Եվ արդյոք թիթեռնիկի կյանք ունեցող վարկածներ շրջանառելու փոխարեն ավելի ճի՞շտ չէ փոքր ինչ սպասել ու գրել այն մասին, թե ով առաջադրվեց կամ նշանակվեց, եւ որքանով էր դա ճիշտ կամ սխալ:
