Հատվածներ Հայաստանի մարքսիստական կուսակցության նախագահ Դավիթ Հակոբյանի հետ հարցազրույցից
– Ձեր խոսքերից երևաց, որ մտադիր եք Ձեր թեկնածությունն առաջադրել նաև նախագահական ընտրություններում:
– Երբ 1917-ին Կերենսկու վարչակարգի անդամ Միլյուկովին ասացին, թե Լենինը Գերմանիայից վերադարձել է և զրահամեքենայի վրա կանգնած թեզիսներ է արտասանում, հարկավոր է նրան ձերբակալել, Միլյուկովն ասաց. «Լենինը անգամ Դումայի անդամ չէ, ի՞նչ կարիք կա նրանից անհանգստանալու»: Հուսով եմ` հասկացաք, թե ինչ նկատի ունեմ: Էական է, թե տվյալ անձը ինչ քաղաքական լեգեոնների վրա կհենվի, ում կպատկանեն այդ լեգեոնները, ինչ ֆինանսական ռեսուրսներ կունենա. կարևորը, որ նա հասարակական ռեսուրսներ ունենա: Իսկ ես այդ ռեսուրսները ունեմ:
– Ինչպե՞ս եք վերաբերվում հայաստանյան ներկա ընդդիմությանը:
Կարդացեք նաև
– Ինձ կասե՞ք, թե ով է ընդդիմությունը: Ես կարծում եմ` ընդդիմություն է այն ուժը, որը նոր քաղաքական այլընտրանքային միտք ունի: Չունես գաղափարախոսություն, նույն բանն ես բարբաջում` ուրեմն դու ընդդիմություն չես, այլ խռովյալ հոգիների, ռևանշիստների ոհմակ: Հին իշխանավորները նորից ձգտում են իշխանության, ուրիշ բան չկա: Ընդդիմությունը չի նշանակում օտարերկրյա լրտես լինել ու նրանցից փողեր մուրալ, նրանց պատվերը կատարել: Ես, օրինակ, ընտրական իրավունքի հարցում լրիվ նոր միտք եմ տվել և այսօր գաղափարական ռադիկալ ընդդիմություն եմ: Ես ամբողջովին հակադրվել եմ իշխանական ընտրական իրավունքին. խնդրեմ, ասեք` ուրիշ ո՞վ է դա արել: Որքան էլ դայլայլեն մարքսիզմի ռեքվիեմը, միևնույն է` մարքսիզմը վարդապետություն է, և մեզ համեմատել ուրիշ քաղաքական ուժերի հետ նույնն է, ինչ նետ ու աղեղը` ատոմային ռումբի հետ:
Լեւոն ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
«Հայացք»
