«Ամեն ինչն էլ կարելի է վերածել արվեստի, նույնիսկ` գողությունն ու մարդասպանությունը: Լուսանկարչությունն էլ` ինձ համար է արվեստ»,- ասում է 17-ամյա Արման Այվազյանը: Ինքը լուսանկարչության արվեստին չի տիրապետում: Տիրապետում է ընդամենը տեխնիկային և ունի գեղեցիկը տեսնելու շնորք:
Մասնագիտությամբ ռեժիսորը համարյա մեկ տարի առաջ է սկսել հետաքրքրվել լուսանկարչությամբ: Այդ ժամանակ ուղղակի ցանկացել է նկարել: Գնել է սիրողական ապարատն ու անցել գործի: Սկզբում նկարել է օրվա կադրեր: Համալսարանում բացված խմբակից էլ սովորել է հմտություններն ու սկսել ավելի բարդ գործեր նկարելը: Ասում է` հենց այդ հմտությունների միջոցով է, որ սկսում ես ավելի հեշտ նկատել գեղեցիկը: Բացի դա, երբ տիրապետում ես տեխնիկային` ամեն ինչ դառնում է հնարավոր և սկսում ես ստեղծագործել: Պահը ֆիքսող նկարները, իր խոսքով, 100.000-ից ավելի են, իսկ որպես արվեստի գործ` ընդամենը 25-ն են: Չի սիրում անարվեստ լուսանկարները:
«Իհարկե ոչինչ չունեմ ֆոտոլրագրության դեմ, բայց դա չեմ համարում արվեստ»,- ասում է Արմանն ու ավելացնում, որ դրա համար ուղղակի պետք են տեխնիկական հմտություններ եւ աչք:
Լուսանկարիչ լինելու համար,առաջին հերթին պետք է լինես հոգեբան: Օրինակ, երբ նկարում ես ինչ-որ մեկի դիմանկարը, պիտի հասկանաս` ինքն ի՞նչ է ուզում: Զրուցելով, կոմպլեքսներից ազատելով էլ «բացում» ես նրան և նկարում: Արմանը պատմում է նաև, որ պատահել է այնպես` մի նկար ստանալու համար բարձրացել է վտանգավոր ու բարձր տեղ, բայց վերջում չի ստացվել: Դրանից էլ մի քիչ նյարդայնացել է, բայց համակերպվել. «Եթե չստացվեց, ուրեմն պետք չէր»:
Երաժշտություն, կինո, ռեժիսուրա, թատրոն, պար. Սրանք էլ Արմանի մյուս հետաքրքրություններն են:
Այսօրվա երիտասարդությանը ամենաշատը լուսանկարչությունն է հետաքրքրում: Արմանն է ասում: Ուղղակի դա ոմանց մոտ շատ, ոմանց մոտ էլ` քիչ:
Արամ Արարատյան
