Հրապարակված նյութի հեղինակը մասնակցում է մրցույթի: Հրապարակումները, որոնք փետրվար ամսվա ընթացքում կունենան 2000-ից ավելի ընթերցող, կարժանան մրցանակի խմբագրության կողմից:
Երբ քունըդ գա լուռ գիշերով,
Հոգիդ գրկեմ, համբույր տամ.
Սրտիդ կպնեմ վառ կարոտով,
Լամ ու խնդամ, մայրիկ ջան։
Ավ. Իսահակյան
Կան մանուկներ, որոնք ծնվում են և ծնված օրվանից իրենց մորը չեն տեսնում։ Այդ մանուկները, ստիպված, ենթարկվելով բախտի քմահաճույքին, ապրում են մանկատանը` լի մայրական կարոտով։ Նրանք չեն զգում մոր քաղցրությունը. ոչ ոք չի կարող տալ նրանց մայրական իսկական սեր։ Ցավոք սրտի, այսօր մանկատան երեխաների քանակը գնալով ավելանում է։
Ես չգիտեմ։ Մ՚ի՞թե կարելի է կյանքում գործած սխալների համար պատժել անմեղ մանկանց, ո՞րն է նրանց մեղքը, մի՞ թե այդ մարդիկ կրծքի տակ բաբախող սիրտ չունեն։ Կենդանին անգամ փաղաքշում, խնամում է իր ձագուկներին։ Իսկ բանական մարդ կոչվածը կամ կոչվածները` ոչ։ Կան նաև այնպիսի մարդիկ, որոնք չեն կարողանում երեխաներ ունենալ, բայց շատ են ցանկանում, քանի որ առանց երեխայի՝ տունը դատարկ է, կյանքը` անիմաստ։ Հետևաբար գնում են մանկատուն և երեխա որդեգրում և նրան պահում հարազատ զավակի նման` տալով ծնողական ջերմ սեր։
Մանկատան երեխաները կյանքին նայում են սև գույնով։ Նրանց սրտի խորքում կա անանց կարոտ. ամեն րոպե սպասում են մոր գալուն, հույս փայփայում, որ մի օր մայրը կգա, կգրկի իրեն ու մայրաբար կհամբուրի, և ինքը վերջապես կասի երկար սպասված բառը` «մայրիկ»։
Հիշեցի մի փոքրիկ աղջկա, որը պատմում էր հետևյալը. «Ես դեռ տասը տարեկան եմ ու այս տասը տարիների ընթացքում ամեն օր, ամեն ժամ երազում եմ քո գալու մասին, մամա՛, երազում եմ, որ մի օր կգաս, կհամբուրես ինձ մայրաբար, մայրական ջերմությամբ կջերմացնես իմ սառած սիրտը ։ Ես դեռ հիշում եմ քո աչքերը թաց հրաժեշտի պահին, երբ ինձ բերում էիր մանկատուն։ Փոքր էի, չէի գիտակցում, թե ինչ էր կատարվում, թե ուր էիր ինձ բերում, թե ինչու էիր այդպես արտասվում, բայց հիմա եմ հասկանում…
Հասկանում եմ, ու ինքս եմ արտասվում։ Դու գնում էիր, իսկ ես մոտեցա պատուհանին, արցունքոտված աչքերով քեզ նայեցի, ուզում էի գոռալ ու ասել` մա՛մ ու՞ր ես գնում, հե՛տ արի, ախր ինձ մոռացար. չէ՞ որ միասին էինք եկել, իսկ հիմա դու գնում ես մենակ։ Կարոտում եմ իմ տունը, կարոտում եմ այն տարիները, որ անց եմ կացրել տանը։ Ամեն անգամ գալիս եմ այդ պատուհանի մոտ ու կարոտած աչքերով նայում։ «Մամա՛, արի՛» բառերը տանջում են իմ հոգին, քո աչքերը մինչ օրս իմ աչքերի առաջ են։ Նայում եմ, թե ինչպես մարդիկ գուրգուրում են իրենց երեխաներին, իսկ ամենացավալին այն է, որ մարդ կենդանուն գուրգուրում, որպես երեխա է ընդունում ու փաղաքշում, իսկ դու ինձ թողեցիր ու գնացիր։
_ Մամա՛, մա՜մ, արի՛։
Ես հուսով եմ, որ դու կգաս ու կտանես ինձ մեր տուն, ես կներեմ քեզ, բայց միայն թե արի։ Բոլոր մանուկները սպասում են այդ օրվան։
Ու ես հույս ունեմ, որ կգա մի օր, և ոչ մի երեխա այլևս չի զգա ծնողի կարոտ։ Ուզում եմ խոսքս ավարտել հետևյալ իմաստուն խոսքով. «Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում կարոտով»: Ավ. Իսահակյան
«Առավոտ երիտասարդականի» «ՈւԽ» բաժինը ոչ մի կապ չունի համալսարանական ուսանողական խորհուրդների հետ, «Ուսանողի խոսք» բաժինն է, որտեղ մեր լսարանը հնարավորություն ունի արտահայտվելու իրեն մտահոգով հարցերի շուրջ: Այստեղ կարող եք սիրել, դժգոհել, չարանալ, բարիանալ, կարեկցել, օգնել, շնորհակալ լինել եւ այլն…
Սպասում ենք Ձեր խոսքին` «Առավոտ երիտասարդական» ([email protected])
Մարգարիտա Մաթևոսյան
